A personal story of Wim’s doings and…. did not do’s in Atlantis
This text was not English-corrected yet.
Introduction
This story describes how we discovered that Atlantis was part of our quest to decipher the Akaija symbol gifted to us by Spirit. We had no idea in which direction the Akaija research would take us, but Atlantis was definitely not one of them. That Atlantis plays a role in the Akaija story became clear to us when we started preparing for our trip to Cape Verde in spring 2019. But only during this trip did we realise how important that role is.
Atlantis is nothing more than a fanciful legend to most people. Some historians have delved into it and there are some interesting accounts from very early times, such as Plato’s. Of course, numerous books have been written about Atlantis and even films have been released, but hard evidence for the existence of Atlantis seems to be lacking. And now we, Marianne and I (Wim), want to tell you that the Akaija is also connected to Atlantis. Doesn’t that make the whole Akaija story implausible? That’s why I want to start by telling you something in preparation….
What I write below is based on our observations, regressions we have undergone ourselves and transmissions from multiple mediums. But we have no verifiable evidence. In fact, even we are not even sure if the below is true at all, because we have no conscious memory of it. Compare it to your first birthday… hardly anyone can remember it. If you know anything about it later, it is almost always based on stories, photos and videos that you were later told and shown.
What we know of Atlantis goes back much further, many incarnations and thousands of years. We cannot give you an eyewitness account of ‘then he said this, and then that happened’. So in a court of law, everything would be swept off the table with ‘Insufficient evidence. Hearsay. Assumptions.’
What I ask of you is to listen to the essence of this story, to its message. That what we have experienced in this present time are our personal life stories from this time, as you experience the here and now in your own way. What we experienced in Atlantis are our distorted memories from a time in which you too probably lived. Your subconscious knows that and that is your perspective on the events of that time, a long long ago.
So preferably read this as a personal story. What does it stir in you? It is like a whisper in an unknown forest you are walking through. What does it tell you? What does it do to you? How did you experience it? That’s the ‘dream consciousness’, where sometimes dreams come from that we don’t understand at all.
Old Grief
Shortly after I had met Linda – she had inspired me to create the Akaija after her death in 1983 – I was overwhelmed on my bike by a winter downpour with freezing rain. I had mistaken the speed at which that downpour came upon me and I had no protection except a winter coat. There was no shelter nearby, as I was riding on a cycle path alongside meadows. All I could do was ride on as fast as I could. I kept one hand in front of my forehead, as that icy rain was bitingly cold. That night, I had the worst headache of my life and developed a sinusitis.
That forehead sinus infection was treated well and after a few weeks I had recovered, but I was left with something no remedy could deal with: a weekly runny nose. It looked like hay fever: itchy eyes, runny nose, sneezing, etc. But research showed it had nothing to do with allergens like pollen and house dust. Every week this complaint returned and on those days I was unable to work normally. Sometimes I sneezed dozens of times, usually very explosively, I couldn’t help it. Regular and even alternative medications only made it worse and so years passed. All days combined, I spent more than four years like this. In the evenings, I was total-loss from sniffling and sneezing all day and then when I crawled into bed, I often felt intensely sad, as if I had cried gallons of tears. But I had no idea what caused that sadness. I had no images, no memories, just an indistinct deep sadness at the end of such a day.
In 2016, when Marianne and I had been living together for many years, we visited a medium in Belgium, Lut van de Velde. Here on the right you can see her logo for “Association for Philosophy of Life and New Mysticism”. Note also the round cross, almost the Two Roads. I told her about my runny nose days, without expecting her to have a solution for it. I had long since given up that hope, though perhaps a glimmer of hope remained. Through Lut, one of her guides spoke to me from the unseen worlds and this ‘spirit’ told me that I was beleaguered, that lost beings in the unseen dimensions sometimes feel attracted to living people, that they warm themselves to their energy, so to speak. Not that they are energy robbers, and they don’t have to have bad intentions at all, but they are drawn to us and that can drain energy and cause unexplained fatigue symptoms. Or, as in my case, sniffling and sneezing..
Lut’s supervisor advised me to start using a high-potency homeopathic remedy: Bardana or Greater Burdock, better known as cleavers. You know, that wild plant that makes globules with fine barbs that stick to your clothes. That sounded fitting: a remedy for ‘hitchhikers’, as they are sometimes called. All I had to do daily was to ‘hit’ that little bottle a few times, to further increase the potency and then hold it under my nose for a moment and sniff its energy. That was all. Ingestion was not necessary.
How it could be that just smelling a solution of alcohol in which not one atom of the original herb was left, could be enough to do that which neither regular doctors nor alternative therapists had a solution for, is still a mystery to me. But it worked!!! From one week to the next, I had no more runny nose for at least six months. Hooray!!!
After six months, I had increased the potency of that remedy so many times that I had gone through all its frequencies and the complaint returned. Not only that… it was as if the complaint had been never gone. So we made another appointment with Lut. She told us that she had been expecting this. She had helped people with similar strange complaints before. So we made another appointment and during that session I was told a special story. Her spirit guide (one of them) told me that with me there was not only stalking by unconscious beings, but also beings who were deliberately out to eliminate me. This had to do with the fact that in a previous incarnation in Atlantis, I had been a seer, a researcher,… which I still am. I was a seer as it was called then. I had ‘seen’ or discovered something that was so extreme that I was laughed at and humiliated in a terrible way. So much so that I never dared and never wanted to use that seer gift ever again. Many others at that time suffered the same fate and, like them, I wanted to put an end to it.
Marianne was also there at the time. She was a so-called ‘white woman’ who belonged to a secret priestly class. She used all her free time to track down people like me to prevent them from committing suicide and preferably resume their ministry, because then they would be able to help with what was coming at us, which my prophecy and research had to do with. She also found me and she was fortunately able to prevent me from actually committing suicide. But I refused to take up my work again.
Seership and Regressions
I have learned that it is basically impossible to close a chakra once it is opened… not even in later incarnations. So this gift is still there, but I no longer dare to rely on it. So I try to examine everything that is given to me from Above and find evidence of its veracity. But what happens to me is that malicious entities want to prevent me from using that chakra at all, because it doesn’t suit their plans. Therefore, they put that antenna, the 3rd eye, under fire, so to speak, resulting in the whole area around the third eye turning red and releasing large amounts of fluid.
Apparently, they don’t always manage to do that, as evidenced by the Akaija and many other paintings and symbols that were passed on to me as messages from the Light. The Akaija was passed on to us as a great gift from Linda and from the Light World she is a part of. Perhaps she had been given this from an even higher vibrational octave. But what this Akaija symbol means and how exactly it works was not told to me at the time. At least… not in a way that I was aware of. So that was our task: go and find out. But there are forces working against us, because such symbols have Power that can help people. And dark forces don’t like that.
Before going any further, let me tell you something about regressions in general. People who delve into past incarnations like to hear that they have been a special, preferably famous person. That strokes the ego. But it should be clear that in the vast majority of incarnations we have all been very normal people that no history book writes about. To write now that I would have been a seer may also sound ego-stroking, and I want to put that in perspective..
Assuming that the Earth is a learning school for the soul to grow in consciousness, we will have many experiences as part of the course. A life as a financially rich man or woman seems much more attractive than a life in poverty. But don’t mistake it for that! Great wealth can be a great trap for young still unconscious souls.
So it is with health, which is also a form of wealth. Of course, we would rather be healthy all our lives instead of being sick, but we learn to really appreciate health only when we have experienced what it is like to be sick. A beautiful and attractive body is wonderful to have, as is a beautiful voice. It can make you very popular, but how do you deal with all those fans at your feet, who take everything you do and say as an example? The same goes for an influential position, a political leader, king, emperor, president, etc. The responsibility and consequences of what you do affects a lot of people.
Seership has its own challenge. In the present age and especially in Western countries, seers, mediums, channels, prophets, shamans, oracles or whatever you want to call them do not play a significant role. Publicly, they are laughed at despite being consulted by many people. Of course, there are also many charlatans. It is precisely they who give this form of communication a bad name.
This condescending attitude towards mediums in general is typically ‘Western’. The further east you go, the more connected life is to the spiritual world. In Russia, shamans are often consulted, even within the government. We heard this from a shaman who regularly flew to Moscow. You can read how we got to know this man in Akaija goes Arkaim, Russia. In Thailand and Cambodia, we learned that people talk about and live differently with the invisible world. But it is only the way the East deals with ‘the spirits’ that is different from what the West does. That has to do with religion trying to manage contact with the unseen world in certain ways. But in essence we are talking about the same thing: the unseen world, the home world of our souls, from which we were born and to which we return when our earthly life ends.
When we have to make difficult decisions, we like to make the right decision. This is also true for leaders, whose decisions determine the fate of many people. Preferably, we want to determine how a decision will turn out. If we have ‘the gods’ or rather ‘the spirits’ on our hands in the process, we are in good shape, right? That’s where mediums, channels, shamans, seers and also religious pastors come in. A good medium who really has contact with light beings (souls who are in Love) will never tell us what we ‘should’ do. But… they do often give hints :-).
In Atlantis, media skills were the most normal thing in the world. Now it is different, especially in the West. In our Western world, science is the most normal thing in the world, because without the label ‘scientifically proven’ something new is soon questionable. I think that the seers in the time of Atlantis not only got information medially, but they also investigated what they received. I guess you could compare them to government advisers: people who receive information medially, but who also do research this, who keep statistics and calculate future models that policymakers need to make or adjust plans.
Of course, positions of influence often involve deception, and this was no different in Atlantis. But then the role of the invisible world was much more accepted in decision-making. By this I mean to say that the function of seer was no more special than, say, the work of a consultant. But it was a function that enjoyed greater prestige. And… there was a downside, because if a message was not wanted, the messenger could be blamed for it. He or she hadn’t seen it right, had misinterpreted it, fooled people, and could be severely punished for it.
Something like that had happened to me. The punishment was a humiliation that caused such great trauma that I am still suffering the consequences even in this life.
Whát had I ‘seen’? What did people not want to hear?
What had I done? What had I ‘seen’? I was not told this at Lut’s and I suspect the reason was that I had to unravel this myself. It is much more convincing if you discover something yourself, than if someone tells you. So the advice was to have a regression session with a good regression therapist. However, I was already prescribed a new drug to tackle the runny nose days: Anacardium in a very high frequency, meant to open the so-called cellular memory. But there was a catch, because releasing severe old trauma can have severe effects, I was told. And so my consent was emphatically sought. I had to know that I was embarking on something that could have quite an impact on me.
The remedy worked immediately, as from the moment I started using it, the runny nose days once again disappeared completely. Again, I was amazed at the effectiveness of such remedies. But… even after months, none of what I had braced myself for happened: severe effects. I had reckoned with spicy detoxification reactions, bizarre dreams, strange pains or even fears, but nothing out of the ordinary happened. Only the runny nose stayed away. And that was most important to me.
We visited the regression therapist Lut had recommended to us, Nicole van Leeuwen. I had undergone regressions before and so this went effortlessly. Marianne was allowed to sit with us, which I understood from Nicole was not usual. It can inhibit someone from talking freely, but in my case it actually supportive, because Marianne told me afterwards that she often knew what I was going to say even before I said it. As if she had been there..
Atlantic Memories
Pride comes before the fall
What I ‘saw’ during this regression was that, to begin with, I saw myself dressed in a very long robe spread out on the ground all around me. I felt very strongly connected to the Earth because of this. On my forehead I had a large, special ruby that helped me in my seer gift. I was the guardian/keeper of a huge tower of which there were only a few in Atlantis, but which together were supposed to protect all of Atlantis, provided they were well aligned or tuned. Those towers affected the weather, they were effectively called ‘climate towers’. But I felt they also affected people’s well-being. Well-being may not be the right word, but they made sure that the ‘vibration’ remained high, so people felt more comfortable, felt more connected to each other, and therefore they helped that Atlantis as a whole functioned better and was also better protected from disruptive influences. That effect was a feeling I had. What exactly those towers did and how they worked was not clear to me, but there was an enormous influence emanating from them. To me, there was an electrifying glow around them. The people who operated them, the ‘keepers’ or ‘tuners’ or whatever they were called, were thoroughly trained to be able to properly tune the tower under their supervision. All sorts of factors had to be taken into account, such as what was happening in the country, what the weather was doing, how the crops were turning out, but also what was happening in the Earth’s crust and what was happening in space played a part. Side note: These towers, I heard later, also seemed to symbolise the trauma experienced by many people who lived through this time. I describe the towers here as good functioning climate-protecting antennas, but there also seems to have been a huge power related to them, which people were afraid of. Though this may not have applied to every tower.
What I had seen or discovered, and others with me, was that something was coming towards Earth from space. It was not clear to me at the time whether it was a celestial body or something else. Perhaps it was strong energies. But the arrival of it required constant careful tuning of all the towers together, otherwise the balance could be upset and protection undermined. Moreover, what I realised during the regression was that there was a saboteur among us, someone who wanted to gain power over the towers in order to exercise power over Atlantis. That meant that the towers would no longer work well together to deal with the coming disruptions and that could be disastrous for Atlantis.
I reported this, but presumably I did so to the wrong people. As a result, I was mercilessly punished and humiliated. The ruby was taken away from me, I was removed from my position and shamed and laughed at.
After that, I had an indefinable feeling in regression, not knowing where to go, not knowing where I was. I also temporarily didn’t get further in regression. I think I was wandering, feeling lost, because I didn’t want anything anymore. I was somewhere outside, far from the tower and far from all people. I no longer wanted anything to do with the function I had had and certainly not with the gift I had, because that was the cause of all this misery, I felt. I was angry and sad, I felt like a victim.
Those were the main things I observed during that regression. Marianne could have watched with me and for her it felt like she had been there, but I had no images of her having ‘seen’ her anywhere.
What I did not see happen during the regression, but that I am adding now, is that not long after that, Atlantis perished. I don’t know if this happened months or (many) years later. When I started looking into that what other people had already written about Atlantis, I understood that there were great divisions in Atlantis, especially in the end times. My feeling during the regression was that if there had been more unity between the people, the people could have prepared better for what was to come. Whether the demise of Atlantis could have been prevented with that, there’s no telling. You might think that if there are major tectonic shifts, volcanic eruptions, earthquakes, hurricanes and tsunamis, that humans have no influence on them at all, so that people are a plaything of the elements. But I am not convinced of that. I will try to explain that further in a future newsletter.
Before the disasters cast their shadows ahead, hardly anyone knew what exactly was coming. What exactly it was that ‘the guild of seers’ predicted, I don’t know, but I assume that hardly anyone could imagine that the whole of Atlantis could disappear under the waves. That’s like predicting in 2023 that the whole of the UK will disappear under waves in 2028. That is such an extreme prediction that no one will take it seriously. In fact, chances are that if someone with influence predicts something like that, he or she will be declared crazy. Unless there are already very clear signs.
Another example… Suppose someone had predicted in early 2019 that by 2020, everyone would be walking around with masks and people would get angry at each other if someone didn’t comply… Surely that predictor would be considered our of his mind?
My feeling was that I had withdrawn at crucial moments. Whereas if only I could have gotten over being a victim, I could have helped, e.g. by warning people, better tuning the towers, doesn’t matter… anything that could help prevent worse. Now I had done nothing and that might explain the sadness that plagued me in this life in the form of runny noses and tear-stained eyes.
That regression with Nicole van Leeuwen took place years ago and since then we have travelled a lot and gained many experiences and insights. We have spoken to special people, attended lectures, read books and articles and of course we have talked a lot about this with each other and with friends. Everything has had time to ‘mature’ and, as a result, insights have grown.
One of the later insights arose while writing this article, because during writing you start reliving and that’s how you activate your memory. The big robe, or cloak I had seen myself in at the beginning of the regression, was draped around me almost like a bridal veil. I had never been able to make sense of this cloth. Such a cloak is impossible while walking and it lay around me in all directions. But there was definitely no wedding ceremony. The thought Marianne had was that I was not seeing myself as a person in a cloak, but that I was, as it were, the tower itself!
We are used to working with computers. Power plants have control rooms. A ship has a bridge. An aircraft has a cockpit, one in which there are many buttons, screens, gauges, a steering wheel, etc. So I thought that to manage such a big tower there must be a control room somewhere in that tower where I sat behind the buttons and did my work. I imagined that my work in the tower consisted of entering the right numbers, focusing first on what I had been given by the red ruby, so that I could calculate or intuitively enter the right values. From our computer-centric society, that makes sense, right?
I forgot that the technology of Atlantis was based on a completely different principle. It used natural forces in a much more direct way. Now we burn fuel to power a generator, which generates electricity to run an electrical device that is used to control a telephone company, to give just an example. That is a long diversion. In Atlantis these diversions were much smaller, and there was much more use of frequencies, of vibrations and of resonance principles, and working with them was very intuitive. One had to be connected with the process or the ‘device’ that was to be ‘controlled’.
As I write this, we have also already been to Egypt, and thus to the Great Pyramid, which I feel is roughly comparable to the climate towers of Atlantis. I even managed to lie in the sarcophagus very briefly. Actually, we should have left the king’s chamber long ago, because the guard tried with all his might to push us out, but by grace I was allowed to lie there for a very short time. In those one or two minutes, I experienced something directly related to this. I will go into it in more detail during the report on Egypt, but for now I just want to say that this experience helped me come to an understanding.
Marianne suggested that at the beginning of the regression, when I saw myself as a human in a large mantal spread out over the Earth, I actually embodied that tower! I was one with the tower, so to speak, because I had connected with it. From that connection with the tower, I could manipulate much more directly than with mouse, keyboard and screen the complex energies with which the tower resonated and which could be influenced by the tower. Indeed, the shape of the tower as I drew it after the regression gave me exactly the same feeling as that cloak gave me: a very broad connection to Earth. What I experienced in the sarcophagus in the Great Pyramid was that if only I could concentrate enough, get into a deeper level of concentration, I would become aware of the whole pyramid. I was in the focal point from where all the energies of the pyramid, and those of the whole environment, converged. Perhaps that was why it was a good thing that I was only allowed to lie in the sarcophagus for a very short time. What happened to me was that I felt a wall of sound resonate around me as soon as I uttered an aum sound. That took me completely by surprise! The moment you start experimenting with that without knowing what you are doing and what you are triggering, very strange things can happen…. and first and foremost to yourself!
In my experience, the towers in Atlantis were similar to what the pyramids are now. Thereby, the sarcophagus is not a tomb for a dead person, but the place from which you can come into resonance, in tune with the whole pyramid, and who knows with what other energies. This can be very dangerous, and it is perhaps just as well that the pyramid is no longer complete. The climate towers of Atlantis, I understood from Lut, got a very bad name. Think also of the great towers in Tolkien’s stories, the Lord of the Rings. There’s the tower of Minas Tirith, but there’s also Sauron’s tower… But I will come back to that later.
During later sessions with Lut, we learned that while the position I held at the time was an important one, but… that I also put myself on a pedestal. I felt elevated above people, which was also the case physically speaking. The saying ‘sitting in an ivory tower’ might well be an old Atlantic proverb, because it applied to me. I may not have been a bad person, but I felt elevated above the ‘common’ people, the ‘rabble’. So that is one of the pitfalls of such a position! It is at the same time one of the difficult lessons of such an incarnation.
I guess you could say that I belonged to ‘the elite’. Whether that was really so I don’t know, but the way I behaved, the ‘ordinary’ people, those who had to work hard every day to earn a living, must surely have thought so. Pride comes before a fall.
Do you see the kinship with these times? Look at the many celebreties, political leaders… And picture yourself being in such a position when decisions have to be made that will affect many people.
Atlantis, Lemuria and the modern age
Ik voelde me tijdens de regressie niet emotioneel verbonden met wat ik waarnam. Het leek eerijk gezegd meer alsof ik m’n levendige fantasie de vrije loop gaf. Toch deed ik erg m’n best om juist niét te fantaseren, maar gewoon te laten komen wat er kwam. Ik moest tenslotte iets uit een tijd waarin alles anders was dan in dit leven, proberen te vertalen in beelden en woorden van dit leven. Misschien had ik, als Nicole me dieper in trance had gebracht, een echte ‘herbeleving’ ervaren, maar omdat we bezig waren om een trauma uit te werken is het niet altijd raadzaam om dat nóg een keer te beleven alsof je het in het nu meemaakt. Dat kan hele verechtse gevolgen hebben.
We hoorden jaren later tijdens een andere sessie bij Lut dat Marianne bij die enorme ramp was omgekomen en dat ik de ondergang had overleefd en mee had geholpen mensen uit zee te redden en dat dit verder bijgedragen had aan mijn schuldgevoel.
Wie in vorige incarnaties gelooft, zoals de meeste mensen in het Verre Oosten doen, zal begrijpen dat vermoedelijk iedereen die nú op Aarde leeft vermoedelijk ook geleefd zal hebben in de tijd van Atlantis. Jij dus ook. Uiteraard waren we niet allemaal tegelijk in Atlantis, maar wel ergens anders op Aarde. In tegenstelling tot wat door sommige onderzoekers gezegd wordt geloof ik niet dat Atlantis alleen maar een stad was. Ik zie het als een continent of groot eilandenrijk met een grote bevolking en een hoog technologisch bewustzijn. Wel waren er in de landen rondom dat eilandenrijk Atlantische handelssteden of zelfs kolonies. Dan kloppen de verhalen van deze onderzoekers nog steeds, maar gaat het om een klein deel van een groter geheel.
Iedereen die toen leefde, of het nu tijdens de ramp zelf was of in de nadagen ervan, heeft er een trauma aan overgehouden. Afgaande op wat anderen erover schreven is dat er op de hele wereld grootschalig en langdurig sprake is geweest van aardbevingen, vulkaanuitbarstingen, vele meteoriet-inslagen en andere al dan niet natuurlijke rampspoeden. In de legendes van vrijwel alle oervolkeren en ook in de Bijbel wordt er gesproken over een zondvloed-achtige ramp heel lang geleden.
Behalve natuurlijke oorzaken is er een andere invalshoek die ook vaak beschreven wordt in de verhalen over Atlantis, namelijk dat er sprake was van een hoog technologisch niveau dat gepaard ging aan grootschalig misbruik van die techniek. Daarbij speelden kristal-energie, weerbeïnvloeding, beheersing van zwaartekracht en ook DNA-manipulatie een grote rol. Sommige van die technieken worden nu (weer) gebruikt en ook misbruikt. Er waren veel en grote oorlogen. Het lijkt alsof onze huidige maatschappij een echo is van de Atlantische maatschappij, alsof we op herhaling zijn. Ik denk dat dat zelfs zo is, maar daar kom ik later op terug, want dat is wat we met het hele Akaija-onderzoek beginnen te ontdekken. Daar begint het op te lijken.
Hoe dan ook, vele mensen op de wereld die dit in een vorige incarnatie meemaakten hebben dit trauma als een imprint opgeslagen in hun celgeheugen, of ze die ramp nu in Atlantis zelf beleefden of elders op Aarde. Deze ramp trof iedereen en het leven op Aarde was nadien een kwestie van overleven onder extreme omstandigheden. Dit is een trauma dat mensheid als geheel aangaat.
Lemurië
Pratende, lezende en zoekende over Atlantis kom je ook verhalen tegen over een ander verloren continent: Lemurië of Mu. Atlantis zou in de Atlantische Oceaan gelegen hebben en Lemurië in de Stille Oceaan. Het is ons nog steeds niet duidelijk hoe deze twee continenten of beschavingen zich tot elkaar verhouden. Bestonden ze gelijktijdig of na elkaar? En indien ze na elkaar bestonden, hoeveel tijd zat er dan tussen? Hoe lang bestond de beschaving van Lemurië en hoe lang bestond die van Atlantis? Afgaande op wat we het meeste tegenkomen aan informatie lijken deze rijken ieder op zich tenminste duizenden, en samen mogelijk tienduizenden jaren te overbruggen.
Ons voorlopige vermoeden is dat Lemurië eerder in de tijd speelde dan Atlantis en dat Lemurië etherischer en paradijselijker was, waarbij de planten, dieren en mensen meer in harmonie met elkaar waren, meer verbonden. Ook denken we dat de menselijke lichamen er toen anders uitzagen: lichter, etherischer, minder stoffelijk. Atlantis daarentegen lijkt materialistischer en vooral technologischer van aard te zijn geweest, maar haar technologie was van een geheel andere orde dan die van nu. Er zouden ook ontacten geweest zijn met buitenaardse beschavingen. Behalve het menselijke ras bestonden er vermoedelijk ook andere, intellligente mens-achtige rassen op Aarde. Het klinkt als een verhaal van Tolkien, maar via Lut van de Velde begrijpen we de elf-achtige rassen en dwergachtige rassen geleefd hebben. Dat klinkt ongeloofwaardig, maar het wordt al minder ongeloofwaardig als je bedenkt wat er nu met genetische manipulite mogelijk is en wie dit onderzoek financiert. Meestal is het zo dat als iets mogelijk is, het ook uitgevoerd wordt.
Eliza White Buffalo, een mediamieke vriendin in Noord-Ierland, schrijft in haar ‘Two Roads-trilogie’ dat zij zich herinnert als ziel in een grote zielengroep naar de Aarde te zijn gekomen. Dat was in de tijd van Lemurië. Zij en velen met haar hadden toegestemd deel te nemen aan een groot kosmisch experiment, namelijk de Hemel op Aarde te brengen. Ze werden daarbij begeleid door veel bewustere zielen, een soort leraren. Het zou maar zo kunnen dat wij allemaal, of in elk geval velen van ons, aan datzelfde experiment deelgenomen hebben. En nog steeds deelnemen!
Zij, of wij, waren goed voorbereid, schrijft Eliza, maar wat we toen nog niet konden begrijpen omdat we dat bewustzijn nog niet hadden, is dat de Aarde een heel sterk magnetisch energieveld heeft dat onze lagere chakra’s sterk beïnvloedt. We waren gewend telepathisch met elkaar en ook met de planten en dieren om ons heen te communiceren, maar onze aardse lichamen beschikten ook over stembanden en we werden door onze leraren aangemoedigd ook daar gebruik van te maken en niet alleen onze telepathische vermogens te gebruiken gewoon omdat dat veel makkelijker was en minder misverstanden veroorzaakte.
Na verloop van tijd verloor de een na de ander het vermogen om die hogere staat van eenheidsbewustzijn vast te houden. Er was sprake van wat in het Engels mooi verwoord wordt: the Fall from Grace. In het Nederlands noemen we dat ‘uit de genade vallen’, wat een ander woord is voor de zondeval. Fantaserend over hoe dat zou kunnen gebeuren stel ik me voor dat toen we gebruik gingen maken van onze stem, we ook ontdekten dat we ook iets konden zeggen dat niet waar was. Vanuit eenheids-bewustzijn is dat onmogelijk, maar als je stem en je gedachten niet synchroon zijn kun je liegen. Dat betekent automatisch dat je je afscheidt van het Geheel, je valt uit de gratie… in de zonde. Niet dat je werkelijk afgecheiden bent, want dat is onmogelijk, maar in je illusie of in je beleving kan dat wel: gedachte creëert.
Ik denk dat wij toen nog jonge en naïeve, misschien zelfs overmoedige zielen waren die gekozen hadden voor de uitdaging om een grote sprong in bewustzijnsgroei te maken door onze veilige thuisplaneet of -planeten te verlaten en ervaringen op te doen op een andere planeet, in de stof, in een stoffelijker trilling. Vergelijk het met kinderen die bij rijke ouders geboren worden, die het aan niets ontbreekt, maar die, om de buitenwereld te kunnen begrijpen eerst moeten leren omgaan met het leven zoals het door de meeste mensen geleefd wordt, waarin niet alles vanzelfsprekend is. Om op Aarde te kunnen overleven en dan liefst ook nog iets te kunnen bereiken moet je hier goed nadenken over je keuzes, want alles heeft consequenties. Je kunt hier niet met alleen gedachtekracht materialiseren, of je met gedachtekracht in een flits verplaatsen. Alles gaat hier trager en moeizamer. In de vorige nieuwsbrief heb ik gesproken over Samudra Manthan en het Medicijnwiel, de weg van de Two Roads. Dat is de weg van onze ziel. Dat verslag Samudra Manthan kun je via deze link lezen.
Dan is de Aarde een leerschool, die ons net zolang vasthoudt totdat we de lesstof beheersen en haar magnetische aantrekkingskracht kunnen overwinnen, een uitdaging om weer terug te kunnen komen in die hogere staat van eenheidsbewustzijn. Als we die staat eindelijk weten te bereiken, dan is dat iets dat we hebben verworven na lange studie, door het herhalen van vele lastige oefeningen en het opdoen van ontzettend veel ervaringen. Dat is geen kleine verworvenheid, maar iets heel bijzonders!
Het moge duidelijk zijn dat deze Aardse leerschool niet beperkt is tot één schoolklas of tot één incarnatie, maar dat er een heleboel klassen zijn. Misschien zijn er voor elke klas meerdere incarnaties nodig voordat we door kunnen gaan naar het volgende level, waar ons weer nieuwe uitdagingen te wachten staan. Vandaar de titel van deze tekst ‘Atlantis… Reloaded’, verwijzend naar de wereld van computergames. Level voltooid… Doorgaan naar het volgende niveau?
Als dit klopt, dan is dit experiment nog steeds gaande en zitten we nog steeds in deze school hier op Aarde. Alleen is onze maatschappij nu zó ingericht dat we niet eens meer weten dat we dat experiment ooit zijn aangegaan, waar we destijds heel gemotiveerd ‘ja’ tegen hebben gezegd. De oosterse denkwijze lijkt meer open te staan voor deze gedachte, maar de huidige westerse maatschappij is heel erg gefocust om ons verstandelijk te leren denken, en niet meer vanuit ons hart. De westerse opvoeding, scholing en het religieuze denken bestaan al heel lang en daardoor hebben we afgeleerd te geloven in vorige incarnaties. Velen geloven ook niet meer in een onzichtbare lichtwereld waar we tussen incarnaties in verblijven en waar zich onze overleden geliefden bevinden. Velen geloven zelfs niet meer dat er in het verleden hoger ontwikkelde beschavingen zijn geweest, terwijl de ontelbare bewijzen daarvoor wereldwijd en mega-groot zijn. Hoe duidelijk wil je het hebben? Dat niet-willen of niet-kunnen geloven dat we deel uitmaken van iets dat veel en veel groter is dan we ons geleerd is maakt we ons afgesneden voelen van het Goddelijke Bewustzijn, dat we teruggeworpen worden op onszelf. Dat is niet werkelijk het geval, maar het voelt wel degelijk zo en dat maakt ons kwetsbaar en beïnvloedbaar, bijvoorbeeld voor mensen met overtuigingskracht die stellen het beter te weten. Denk hierbij aan wat kranten en TV de mensheid vertellen. Mensen denken dat die informatie ‘onafhankelijk’ is. Werkelijk? Het antwoord daarop kun je zelf vinden, maar wil je dat?
Ergens moeten we dus die innerlijke Kracht vandaan halen om die Verbinding in onszelf te hervinden. Wij geloven dat de Akaija een symbool is dat ons vanuit die onzichtbare Lichtwereld is aangereikt als een herinnering aan… een voorwerp dat als een Baken dient om onze weg naar Huis terug te vinden. Het is een hulpmiddel om in dit levensspel op koers te blijven, het her-activeert onze blueprint, zodat we ons her-inneren aan het oorspronkelijke doel dat we hadden voor we hier kwamen. Ik schrijf dit met stelligheid, het is geen vraag meer voor ons, want het is gebaseerd op het jarenlang verzamelen van ervaringen van mensen wiens uitspraken alleen op deze manier te verklaren en begrijpen zijn.
Maar laat ik het herhalen: al het bovenstaande is niet meer en niet minder dan een gedachte van ons. Misschien is alles helemaal anders dan we denken, en wie weet vertellen we dit verhaal over 10 jaar heel anders.
Heftige consequenties?
Ik had bij medium Lut ingestemd dat ik het middel Anacardium wilde gaan gebruiken en dat ik me bewust was van eventuele heftige consequenties die het vrijmaken van het celgeheugen zou kunnen losmaken. M’n loopneus was in elk geval weer verdwenen en dat was voor mij het allerbelangrijkste. Maar die heftige effecten… daar had ik niets van gemerkt. Waarom deden ze daar zo serieus over? Had ik iets gemist?
Met al deze kennis en regressie-inzichten in ons achterhoofd bezochten we een half jaar later de Kaapverdische eilanden die zo’n 1000 km ten Westen van Afrika liggen. We hadden getwijfeld of we erheen zouden gaan, want de Kaapverdische eilanden liggen niet op een van de ankerlokaties van de Gekantelde Evenaar van de Oudheid. Ze liggen er zelfs behoorlijk ver vandaan, bijna 2000 km naar het Oosten. De juiste anker-locatie is te vinden door de lijn van de Gekantelde Evenaar te volgen en precies halverwege Paaseiland in het Westen en de Grote Piramide in het Oosten de GPS-lokatie te berekenen. Daar bevindt zich nu alleen een grote watermassa, de Atlantische Oceaan. Jim Alison had de coördinaten berekend en hij had de ingeving om er een van de alleroudste zeekaarten die er bestaan bij te halen. Zo kwam hij een oude kaart op het spoor die nog steeds tot de verbeelding spreekt: de Kaart van Piri Reis.
Piri Reis was een Turkse admiraal en cartograaf rond de tijd van Columbus en hij had een kaart gefabriceerd door nog veel oudere kaarten, sommige van rond het begin van de christelijke jaartelling, te raadplegen en samen te voegen tot één nieuwe kaart. Opmerkelijk is dat er zich midden op deze kaart een opvallend rood eiland bevindt en het is dat eiland dat Jim Alison opviel omdat het precies lijkt samen te vallen met de berekende coördinaten van het ankerpunt van de Gekantelde Evenaar. Uiteraard wijken de contouren van Afrika en Zuid-Amerika op deze kaart iets af van die op Google Earth, maar je komt er niet omheen dat, als je de lijn van de Gekantelde Evenaar zo goed mogelijk probeert te trekken, je bijna als vanzelf over dit rode eiland gaat.
Maar welk eiland was dat? Tegenwoordig is daar niets, maar kennelijk moet er ooit een eiland geweest zijn op die plek. Een ander merkwaardig detail is dat de kust van Antarctica aangegeven is, niet de ijskap, maar de kust van de landmassa eronder. De vraag is nu of het eiland op de kaart van Piri Reis onderdeel heeft uitgemaakt van Atlantis. En wanneer was dat? Misschien vóór de Zondvloed?
Nemen we dit rode eiland als uitgangspunt dan is het meest dichtbije land de kust van Brazilië. Dus we bekeken de kaart van Brazilië en we vonden diverse historisch interessante sites waar misschien restanten van oude Maya- of Inca-tempels te vinden zouden zijn. In elk geval bouwwerken van voordat de Europese schepen er kwamen. We hadden echter het gevoel dat we op zee moesten blijven en dan zijn de Kaapverdische Eilanden de enige eilandengroep die én dicht bij de Gekantelde Evenaar liggen én ooit deel van Atlantis geweest zouden kunnen zijn. Het zuidelijkste eiland is Santiago, op zo’n 150 kilometer van de denkbeeldige lijn. We besloten dat we dáár een week naar toe zouden gaan om indrukken op de doen, misschien mensen te spreken, en hopelijk een of andere aanwijzing te vinden. We beseften dat we op Aneityum en in Angkor Wat erg fortuinlijk waren geweest en hele bijzondere aanwijzingen hadden gevonden, waarbij we het gevoel hadden door Boven te zijn geholpen. Zouden ‘ze’ ons ook nu helpen om aanwijzingen te vinden?
We kunnen daar kort over zijn: We vonden niets!
Als er iets was dat ons opviel, dan was het een gevoel dat we allebei hadden toen we in onze huurauto over het eiland reden en we naar een vreemd gevormde berg in de verte keken. Die berg riep bij mij een naargeestig gevoel op, een gevoel van: daar wil ik liever niets mee te maken hebben. Eng daar. Ik sprak daar op dat moment niet met Marianne over, om niet overal iets achter te zoeken. Nuchter blijven, dacht ik. Maar ’s-avonds kwam het toch ter sprake en Marianne zie toen: “Had jij dat ook?” Zij had precies hetzelfde gevoel gehad. Misschien waren deze eilanden ooit deel van het Atlantische continent geweest en deden deze bergen ergens aan denken, maar als aanwijzing konden we hier niets mee. Dat was het dan, leuk geprobeerd. Eigenlijk waren we een beetje teleurgesteld, want natuurlijk wilden we graag iets vinden, want de vorige reizen hadden we ook iets gevonden. We werden toch geholpen door Boven? Maar nu leek het alsof ‘ze’ niets deden. Ik duwde die gedachte natuurlijk weer snel weg, want ik wilde beslist niet ondankbaar zijn. Ze hadden al zoveel voor ons gedaan!
De dag voor onze terugvlucht moesten we de auto terugbrengen. We hadden onze papieren bij ons, maar uiteraard wilden we nog even genieten voordat we de auto zouden afleveren. Een kleine omweg en even zitten op een strand dat veel indruk op ons gemaakt had… zo’n mooie baai met wit zand, omzoomd door rotsformaties en wat bomen. Heerlijk om even uit te rusten, een boekje te lezen. Even nagenieten voordat we weer in het koude voorjaarsweer van Nederland zouden terugkomen.
Plotseling hoorde ik Marianne luid vloeken en ik schrok, want dat doet ze nooit. Nog terwijl ik m’n hoofd ophief werd ik van achteren hard naar voren geduwd en zag ik handen die de rugzak tussen m’n benen vandaan rukten. Rovers! We werden overvallen!
Op dat moment schoot de adrenaline door me heen en sneller dan ik, noch de rovers hadden verwacht sprong ik overeind en zette ik op nog geen meter afstand de achtervolging in op twee lange donkere Afrikaanse mannen. Maar direct bij de eerste stap weigerden mijn benen alle dienst… ik kon me heel even totaal niet meer bewegen. Geërgerd raapte ik alle energie bij elkaar en zette een volgende stap… en weer bevroor ik een tel. Wat bizar! Dat had ik nog nooit meegemaakt. Maar toen herstelde ik en kon ik de mannen achtervolgen, maar nu met drie in plaats van één meter achterstand.
Ik denk achteraf dat we op dat moment beschermd werden door mijn gids, want anders had ik een van die mannen werkelijk aan de kleren getrokken en wat zou er dan gebeurd zijn? Ik was voor deze jonge mannen in de kracht van hun leven geen partij en vermoedelijk zouden we dan meer kwijt zijn geweest dan alleen een rugzak en een handtas.
Ik achtervolgde ze een paar honderd meter tot aan de bosrand waar ik buiten het zicht van Marianne zou zijn. Met tegenzin moest ik stoppen, buiten adem, maar dat was wellicht ook beter.
Wat nu? Onze paspoorten zaten in die rugzak, en onze vlucht was de volgende dag!
Nu bleek dat we van Boven toch enorm geholpen werden. Maar op een totaal andere manier dan we verwacht hadden. De eigenaars van de guesthouse bleken uitstekende connecties te hebben. Een van hen stond op de lijst om ambassadeur voor Nederland en België te worden in Kaapverdië. Zulke mensen weten precies wat je moet doen en wie je nodig hebt om zo snel mogelijk nieuwe paspoorten te regelen, politierapporten op te stellen. Het was niet te geloven!
Evenzogoed was het een flinke dreun om te incasseren, want we misten we onze vlucht naar huis en uiteraard kostte het ons geld en een hoop gedoe. Het allereerste gevoel was dat we slachtoffer geworden waren van dieven en dat onze reis nu niet alleen niets had opgeleverd, maar dat we nu ook nog beroofd waren. We moesten extra overnachtingen betalen, nieuwe spullen kopen en nieuwe papieren regelen. Maar op de een of andere manier schakelden we binnen no-time om. We waren geen slachtoffers! We hadden enkele dagen extra gekregen! We werden aan alle kanten geholpen! Onze vriendin Stepanida hielp ons aan geld vanuit Nederland. De autoverhuurder matste ons. De guesthose-owners reden ons overal naar toe en zorgen voor de juiste contacten. We mankeerden niets. We waren alleen wat geld kwijt, maar we konden leven en eten en we kwamen beslist niet om van de honger.
Terwijl we in de auto voor het politiekantoor wachtten tot de aangifte geregeld was om laissez-faire paspoorten te kunnen aanvragen, en ik alles overdacht dat we de afgelopen dagen hadden meegemaakt, ging me een licht op. Wacht eens even! Waar zijn we hier?
Jawel… op een eiland dat zeer waarschijnlijk ooit behoorde tot de hoogste bergen van Atlantis. En wat was er in Atlantis gebeurd? Ik was beroofd van de robijn op m’n voorhoofd, uit m’n functie gezet, en ik wilde met niemand meer iets te maken hebben. Ik wilde er een eind aan maken. Ik voelde me een slachtoffer. Marianne wist me te vinden en voorkwam dat ik er een eind aan maakte, maar verder wilde ik niets meer. En nu?
We waren voor eerst in duizenden jaren weer hier, in Atlantis, op de restanten ervan. En weer werd ik beroofd. Marianne ook uiteraard, maar ik praat nu even voor mezelf. Nu was ik ook boos, maar ik was direct in actie geschoten… letterlijk! Dit liet ik niet met me gebeuren! Ik had de dieven moeten laten gaan, maar daar ging het niet om. Even voelden we ons rot, maar binnen een uur schakelden we om van slachtoffer-zijn naar jezelf-bij-elkaar-rapen, de touwtjes in handen nemen en ervan maken wat we konden. Wij laten ons niet gek maken! Kom nou!
En toen dacht ik ineens aan die ‘heftige reacties’ waar Lut’s begeleider het over gehad had. Was dit misschien een voorbeeld daarvan? Kunnen homeopathische middelen zelfs dit bewerken door het celgeheugen te heractiveren? Jemig! Hoe meer ik hierover nadacht hoe logischer ik het begon te vinden. Want hoe ik het ook bekeek… we hadden nu goed gereageerd, en daardoor hadden we een oud trauma dat ontstaan was omdat dat wat ik in Atlantis niet gedaan had nu in elk geval voor een deel werd opgelost. Beetje onverwacht en best wel kostbaar, maar… we hadden het er uitstekend van af gebracht. En ik had weer een avontuur om over te schrijven!
Maar we waren er nog niet…
Paaseiland en Chili – Op herhaling
Omdat we een wereldwijd probleem aan voelden komen, zonder het precies te kunnen benoemen, besloten we nog datzelfde jaar 2019 af te reizen naar Paaseiland. Wat we daar vonden is nu nog niet van belang. Waar het om ging is dat we nadat we Paaseiland bezocht hadden nog twee weken vakantie in Chili hielden. Op een dag kwamen we ongewild in de stad Valparaiso terecht. We hadden op een gekke manier een afslag gemist en 10 kilometer verder zaten we ineens in die stad. Bij verkeerslichten werd er op het dak van onze auto geslagen, we keken naar degene die dat deed, en tegelijk werd aan de andere kant onze band lek geprikt. Maar dat wisten we nog niet op dat moment.
Iets verderop was ik gedwongen aan de kant te gaan staan om onze band te verwisselen. Gelukkig had ik de tegenwoordigheid van geest om naast een drukke bushalte te parkeren. Toen werden we geholpen door ‘redders in nood’. Ze drongen hun hulp op, maar ik vertrouwde het niet. Toch kreeg ik m’n gedachten maar niet goed op een rij, alles gebeurde te snel en er werd steeds op me in gepraat zodat ik niet helder kon nadenken en doen wat ik normaal zou doen. Ik probeerde te begrijpen wat er gebeurde en waarom. Achteraf bezien is het simpel genoeg, maar als je midden in zo’n situatie zit heb je dat overzicht meestal niet. Minutenlang hielden we hen op afstand en kon ik de auto afgesloten houden, maar ik moest toch een keer in de auto zijn om iets te pakken. Toen ging het mis. Ik werd naar beneden getrokken en vliegensvlug werd onze tas door een ander uit de auto getrokken en gingen de ‘redders’ er vandoor. Wéér waren we onze paspoorten kwijt, weer misten we onze vlucht en weer kostte ons dit een hoop geld en gedoe.
Maar… Wéér herpakten we ons, nu zelfs binnen minuten. We waren geen slachtoffers en we stonden gelijk op, en we zetten onze schouders eronder. En wéér werden we geholpen door een heleboel mensen. Een pomphouder hielp de band te verwisselen. Om wat voor reden dan ook had ik de moersleutel niet kunnen vinden om de krik te bedienen. Hij was in het zicht, maar ik had hem niet gezien . Iemand bood ons onderdak en bracht ons gratis eten. Die man had ooit hetzelfde meegemaakt en wilde ons geven wat hem gegeven was, zoals anderen hem geholpen hadden. Ook dit maal hielpen onze guesthouse eigenaars. Zij waren engelen en hielpen ons met de politie te overleggen, papieren in te vullen en van alles te regelen.
Wat ook bijzonder was dat we tijdens de dag in de verte rookwolken zagen van een enorme bosbrand, precies daar waar wij net voorbij geweest zouden zijn als we de afslag niet gemist hadden. Waren we daar heengegaan, dan hadden we die dag niet terug kunnen komen over de enige toegangsweg en hadden we moeten overnachten op het strand en was onze auto wellicht uitgebrand, of erger, want er stond een harde wind en dan is een bosbrand levensgevaarlijk. Ofwel… hetzelfde overkwam ons nog eens. Op zich heel naar, maar we werden de hele tijd begeleid om onze weg te vinden. Er was hulp in overvloed, we werden beschermd! We hoefden ons alleen maar druk te maken over de volgende stap die we moesten zetten op dit vreemde pad. En dat konden we omdat we wederom niet in de slachtofferrol waren vervallen. Want als we daarin zouden zitten hadden we al die hulp waarmee we omringd werden niet gezien. Dan waren we blind geweest voor het Licht dat onze weg verlichtte.
Toen gebeurde er nog iets, slechts twee dagen later en daarmee was voor mij de maat vol…
Die harde wind waardoor er vele bosbranden waren ontstaan had me nerveus gemaakt, want ons onderkomen stond in een droge bosachtige omgeving, temidden van vele huisjes, maar de meeste daarvan waren onbewoond. Het hoogseizoen moest hier nog beginnen. Ik zag vanuit ons onderkomen iets verderop vreemde wolken tussen de bomen door trekken. Brand? We hadden aan de overkant van de baai die ochtend ook al een beginnende bosbrand gezien. Dus ik verliet het huis, sloot het hek achter me en liep de verharde zandweg af in de richting van de rookwolken. Als er brand was, dan wilde ik direct 112 bellen. Maar toen ik dichterbij kwam bleek het om condensatiewolken te gaan die veroorzaakt werden door de koude zee die vanuit Antarctica voor deze kust langs trok en boven het subtropisch warme land terecht kwam.
Opgelucht draaide ik me om en liep terug naar ons huisje. Terwijl ik liep hoorde ik achter me gegrom… een grote hond achtervolgde me.
Geen zorg dacht ik, gewoon doorlopen en geen aandacht aan besteden. Dat gebeurt wel vaker.
Maar even later bleken er 5 forse honden met blikkerende tanden achter me aan te lopen en ze waren bezig me in te halen. Waar waren die zo plotseling vandaan gekomen? Eén of twee van die honden kon ik misschien nog wel de baas, maar hoe ging ik 5 van die kneiters van honden van me af houden?
Ik besefte dat ik in groot gevaar was, want deze honden gedroegen zich als een wolvenroedel die haar prooi omsingelt en gebruik maakt van elke zwakke plek die zich voordoet. Ik gromde, schreeuwde, maakte gebaren en deed uitvallen, waardoor de honden voor me zich terugtrokken, maar de honden achter me kwamen dan dichterbij en de cirkel werd steeds kleiner. Als ik een misstap maakte of even niet oplette zou ik geen schijn van kans hebben. Het huisje was op minder dan 100 meter afstand, maar ik had het hek op slot gedaan, dus Marianne kon me niet helpen, als ze me al zou horen. Verder was er niemand die op m’n geschreeuw reageerde. Ik stond er alleen voor. Nadenken dacht ik… wat zijn m’n opties? Zij zijn met meer en hebben tanden als wapens. Wat heb heb ik? Geen wapens, maar wel intelligentie en creativiteit! Slim zijn dus!
Als ik geen wapen had, dan moest ik er een vinden. Achter me zag ik een handgrote steen liggen die ik in een razendsnelle beweging van de grond opraapte. Hoe ik het wist weet ik niet, maar maar ik was er zeker van dat de hond voor me de leader of the pack was en ik bedreigde hem met deze steen, wetende dat ik op twee meter afstand niet zou missen. Ik keek hem in de ogen met de gedachte: Jullie krijgen me misschien te pakken, maar eerst pak ik jou!
En ineens waren ze verdwenen! Ik snap nog niet hoe deze honden zo plotseling om me heen waren gekomen, maar wat ik helemáál niet snapte was dat op het moment dat de leider de aanval afbrak en ik me omdraaide om verder te lopen en nog even achter me keek om te zien of ik inderdaad niet gevolgd werd, ik nergens meer een hond zag, niet dichtbij en niet in de verte tussen de verspreid staande bomen. Ze waren als het ware in het luchtledige opgelost. Zo snel kan geen enkele hond lopen!
Ik vraag me tot op de dag van vandaag af of die honden er werkelijk geweest waren of niet. Hoorde dit ook bij die ‘heftige effecten’ van het anacardium-middel waar ik ‘ja’ tegen moest zeggen alvorens het te mogen gebruiken?
Had ik al verteld dat we vlak voor deze reis van achteren aangereden waren in onze auto? Dus binnen een half jaar maakten we twee berovingen in het buitenland mee, een levensgevaarlijke bedreiging door vijf grote honden en een aanrijding.
Wij gaan ervan uit dit alles verband hield met het losmaken van het celgeheugen… echo’s uit Atlantis.
Maar nu is het genoeg! Tot hier en niet verder!
Ik schreef al eerder: Hoogmoed komt voor de val. Maar het omgekeerde is misschien ook waar: Laagmoed komt voor het weer opstaan. Misschien is dat de les die ik hieruit geleerd heb. Ik hoop het.
Ik benaderde onze vriendin Eliza (van de Two Roads) en vroeg haar en haar begeleiders om ons te helpen dit energetisch te stoppen, hoe we dat konden doen. En nadat we haar advies hadden opgevolgd stopte het inderdaad. Er gebeurden geen rare dingen meer.
Maar misschien juichten we te vroeg, want nog geen twee maanden later ging de hele wereld op slot. De Corona-crisis deed z’n intrede. Atlantis reloaded?
Jazeker, maar nu begon het pas echt!
In de volgende nieuwsbrieven zullen we hier verder op ingaan.
Hieronder kun je naar een zeer korte impressie van onze reis naar Kaapverdië kijken.
