Een persoonlijk verhaal van Wim’s doen en… laten in Atlantis
Ter introductie
Dit verhaal beschrijft hoe we ontdekten dat Atlantis deel uitmaakt van onze speurtocht om het Akaija-symbool dat ons door Spirit geschonken werd te ontcijferen. We hadden geen idee in welke richting het Akaija-onderzoek ons zou brengen, maar Atlantis hoorde daar beslist niet bij. Dat Atlantis een rol speelt in het Akaija-verhaal werd ons duidelijk toen we ons gingen voorbereiden op de reis naar Kaapverdië in het voorjaar van 2019. Maar pas tijdens deze reis beseften hoe belangrijk die rol is.
Atlantis is voor de meeste mensen niet meer dan een fantasierijke legende. Enkele historici hebben zich erin verdiept en er bestaan enkele interessante verslagen van heel vroeger, zoals die van Plato. Uiteraard zijn er talloze boeken over Atlantis geschreven en er zijn zelfs films uitgebracht, maar harde bewijzen voor het bestaan van Atlantis lijken te ontbreken. En nu willen wij, Marianne en ik (Wim), jullie vertellen dat de Akaija ook verbonden is met Atlantis. Wordt dan het hele Akaija-verhaal niet ongeloofwaardig? Daarom wil ik eerst iets vertellen ter voorbereiding…
Wat ik hieronder schrijf is gebaseerd op onze waarnemingen, op regressies die we zelf ondergaan hebben en op doorgaves van meerdere mediums. Maar we hebben geen controleerbare bewijzen. Het is zelfs zo dat ook wij niet zeker weten of het onderstaande klopt, want daar hebben we geen bewuste herinnering aan ;-). Vergelijk het met je eerste verjaardag… bijna niemand kan zich die herinneren. Als je er later al iets over weet te vertellen dan is dat bijna altijd gebaseerd op de verhalen, foto’s en video’s van je familie die je later te horen en te zien kreeg.
Wat we van Atlantis weten gaat nog veel verder terug, vele incarnaties en duizenden jaren. We kunnen je geen ooggetuigenverslag geven van ‘toen zei hij dit, en daarna gebeurde er dat’. In een rechtbank zou dus alles van de tafel geveegd worden met ‘Onvoldoende bewijs. Van horen zeggen. Aannames.‘
Wat ik van je vraag is te luisteren naar de essentie van dit verhaal, naar de boodschap die erin besloten ligt. Dat wat wij in deze tijd beleefd hebben zijn onze persoonlijke levensverhalen uit deze tijd, zoals jij die deze tijd op jouw manier beleeft. Wat wij in Atlantis beleefd hebben zijn onze vertekende herinneringen uit een tijd waarin ook jij waarschijnlijk geleefd hebt. Jouw onderbewustzijn wéét dat en dat is jouw perspectief op de gebeurtenissen van toen, lang lang geleden.
Lees dit dus liefst als een persoonlijk verhaal. Want wat beroert het in jou? Het is als een fluistering in een onbekend bos waar je doorheen loopt. Wat vertelt het je? Wat doet het met je? Hoe heb jij dit beleefd? Dat is het ‘droombewustzijn’, waar soms dromen vandaan komen die we totaal niet begrijpen.
Oud verdriet
Toen ik Linda, die me na haar overlijden had geïnspireerd tot het maken van de Akaija, in 1983 had leren kennen werd ik op m’n fiets overrompeld door een winterse stortbui met ijsregen. Ik had me vergist in de snelheid waarmee die bui op me overviel en ik had geen enkele bescherming behalve een winterjas. Er was geen beschutting in de buurt, want ik reed over een fietspad langs weilanden. Het enige dat ik kon doen was zo hard mogelijk doorrijden. Ik hield één hand voor m’n voorhoofd, want die ijsregen was bijtend koud. Die avond had ik de ergste hoofdpijn van m’n leven en ik kreeg een voorhoofdsholte-ontsteking.
Die voorhoofdsholteontsteking werd goed behandeld en na enkele weken was ik hersteld, maar ik hield er iets aan over waar geen middel tegen opgewassen was: een wekelijks terugkerende loopneus. Het leek hooikoorts: jeukende ogen, loopneus, niezen, etc. Maar onderzoek wees uit dat het niets te maken had met allergenen zoals pollen en huisstof. Elke week kwam deze klacht terug en op die dagen was ik niet in staat normaal te werken. Soms nieste ik tientallen keren, meestal heel explosief, ik kon er niets aan doen. Reguliere en zelfs alternatieve medicaties maakten het alleen maar erger en zo verstreken er jaren. Alle dagen samen genomen heb ik meer dan 4 jaar zo doorgebracht. ’s Avonds was ik total-loss van de hele dag snuiven en niezen en als ik dan in bed kroop, voelde ik me vaak intens verdrietig, alsof ik liters tranen gehuild had. Maar ik had geen flauw idee wat de oorzaak van dat verdriet was. Ik had geen beelden, geen herinneringen, alleen een onduidelijk diep verdriet aan het eind van zo’n dag.
In 2016, toen Marianne en ik al vele jaren samenwoonden, bezochten we een medium in België, Lut van de Velde. Hier rechts zie je haar logo voor “Vereniging voor Levensbeschouwing en nieuwe Mystiek’. Let ook op het ronde kruis, bijna de Two Roads. Ik vertelde haar over mijn loopneusdagen, zonder te verwachten dat zij daar een oplossing voor zou hebben. Die hoop had ik allang opgegeven, al bleef er misschien toch nog een sprankje hoop over. Via Lut sprak een van haar begeleiders vanuit de ongeziene wereld en deze ‘spirit’ vertelde me dat ik belaagd werd, dat verdwaalde wezens in de ongeziene dimensies zich soms aangetrokken voelen tot levende mensen, dat ze zich a.h.w. warmen aan hun energie. Niet dat ze energie-rovers zijn, en ze hoeven helemaal geen slechte bedoelingen te hebben, maar ze worden tot ons toegetrokken en dat kan energie wegtrekken en onverklaarbare vermoeidheidsklachten veroorzaken. Of, zoals in mijn geval snuiven en niezen.
Lut’s begeleider adviseerde me een homeopathisch middel in een hoge potentie te gaan gebruiken: Bardana of Grote Klis, beter bekend als kleefkruid. Je weet wel, die wilde plant die bolletjes maakt met fijne weerhaakjes die aan je kleding blijven plakken. Dat klonk wel passend: een middel tegen ‘lifters’, zoals ze ook weleens genoemd worden. Ik hoefde dat flesje dagelijks alleen maar enkele keren te ‘slaan’, om de potentie verder te verhoren en dan even onder m’n neus te houden en de energie ervan opsnuiven. Dat was alles. Innemen was niet nodig.
Hoe het kan dat het even ruiken aan een oplossing van alcohol waarin niet één atoom van het oorspronkelijke kruid meer aanwezig is, voldoende kan zijn om dat te doen waar regulier artsen noch alternatieve therapeuten een oplossing voor hadden, is voor mij nog steeds een raadsel. Maar het werkte!! Van de ene op de andere week had ik zeker een half jaar lang geen enkele loopneusdag meer. Hoera!!
Na een half jaar had ik dat middel zo vaak in potentie verhoogd, dat ik door alle frequenties van dit middel heen was en de klacht kwam weer terug. Dat niet alleen… het was alsof de klacht nooit weggeweest was. Dus we maakten een nieuwe afspraak met Lut. Zij vertelde dat ze dit al verwacht had. Ze had vaker mensen met vergelijkbare vreemde klachten geholpen. Dus we maakten een nieuwe afspraak en tijdens die doorgave werd me een bijzonder verhaal verteld. Haar begeleider vertelde dat er bij mij niet alleen sprake was van belaging door onbewuste wezens, maar ook van wezens die er doelbewust op uit waren om mij uit te schakelen. Dit had te maken met het feit dat ik in een vorig leven in Atlantis een vorser, een onderzoeker was geweest, en dat ik nog steeds ben. Ik was een ziener zoals dat toen heette. Ik had toen iets ‘gezien’ of ontdekt dat zó extreem was dat ik daar op een vreselijke manier om uitgelachen en vernederd werd. Zodanig zelfs dat ik die zienersgave nooit meer durfde en wilde gebruiken. Vele anderen in die tijd ondergingen hetzelfde lot en net als hen wilde ik er een eind aan maken.
Marianne was er toen ook. Zij was een zogenaamde ‘witvrouw’, die tot een geheime priesterklasse behoorde. Zij gebruikte al haar vrije tijd om mensen zoals ik op te sporen om te voorkomen dat ze zelfmoord zouden plegen en liefst hun ambt weer op zouden pakken, want dan zouden ze kunnen helpen met wat er op ons afkwam, waar mijn voorspelling en onderzoek mee te maken had. Zij vond ook mij en ze kon gelukkig verhinderen dat ik daadwerkelijk zelfmoord pleegde. Maar ik weigerde m’n werk weer op te pakken.
Zienerschap en Regressies
Ik heb begrepen dat het in principe onmogelijk is om een eenmaal geopend chakra af te sluiten… ook niet in latere incarnaties. Dus deze gave is nog altijd aanwezig, maar ik durf er niet meer op te vertrouwen. Ik probeer dus alles wat me van Boven geschonken wordt te onderzoeken en bewijzen te vinden voor de juistheid ervan. Maar wat er bij mij gebeurt is dat kwaadwillende entiteiten willen voorkomen dat ik überhaupt nog gebruik van dat chakra maak, omdat ze dat niet goed uitkomt voor hun plannen. Daarom zetten die antenne, het 3e oog, als het ware onder vuur, hetgeen resulteert in het rood worden van het hele gebied rondom het derde oog en de het loslaten van grote hoeveelheden vocht.
Kennelijk lukt ze dat niet altijd, getuige de Akaija en vele andere schilderijen en symbolen die me doorgegeven werden als boodschappen vanuit het Licht. De Akaija is ons doorgegeven als een groot geschenk van Linda en van de Lichtwereld waar ze deel van uitmaakt. Misschien had zij het weer doorgekregen vanuit een nog hogere trillingsoctaaf. Maar wat dit Akaija-symbool te betekenen heeft en hoe het precies werkt werd me er toen niet bij verteld. Niet op een manier die me bewust was. Dus dat was onze opgave: ga het maar uitzoeken. Maar er zijn dus krachten die ons tegenwerken, want zulke symbolen hebben Kracht en kunnen mensen helpen en daar zijn duistere krachten niet van gediend.
Laat ik, voor ik verderga, eerst iets over regressies in het algemeen vertellen. Mensen die zich verdiepen in vorige incarnaties willen graag horen dat ze een bijzondere, liefst beroemde persoon geweest zijn. Dat streelt het ego. Maar het moge duidelijk zijn dat we in veruit de meeste incarnaties allemaal hele normale mensen geweest waar geen enkel geschiedenisboek over schrijft. Om nu te schrijven dat ik een ziener geweest zou zijn klinkt misschien ook ego-strelend, en dat wil ik relativeren.
Ervan uitgaande dat de Aarde een leerschool voor de ziel is om te groeien in bewustzijn, zullen we vele ervaringen opdoen als onderdeel van de lesstof. Een leven als een financieel rijke man of vrouw lijkt veel aantrekkelijker dan een leven in armoede. Maar verkijk je daar niet op! Grote rijkdom kan voor jonge nog onbewuste zielen een grote valkuil zijn.
Zo is het ook met gezondheid, hetgeen ook een vorm van rijkdom is. Natuurlijk zijn we liever ons hele leven gezond in plaats van ziek, maar we leren gezondheid pas echt waarderen als we ervaren hebben wat het is om ziek te zijn. Een mooi en aantrekkelijk lichaam is heerlijk om te hebben, net als een mooie stem. Het kan je heel populair maken, maar hoe ga je om met al die fans die aan je voeten liggen en die alles dat jij doet en zegt als voorbeeld nemen? Hetzelfde geldt voor een invloedrijke positie, een politiek leider, koning, keizer, president, etc. De verantwoordelijkheid en de gevolgen van wat je doet heeft gevolgen voor heel veel mensen.
Zienerschap heeft z’n eigen uitdaging. In de huidige tijd en met name in de westerse landen, spelen zieners, mediums, channels, profeten, sjamanen, orakels of hoe je ze ook wilt noemen geen rol van betekenis. Publiekelijk wordt er lacherig over hen gedaan ondanks dat ze door veel mensen geraadpleegd worden. Er zijn uiteraard ook veel charlatans. Juist zij zorgen ervoor dat deze vorm van communicatie een slechte naam heeft gekregen.
Deze neerbuigende houding t.a.v. mediums in het algemeen is typisch ‘westers’. Hoe verder je naar het Oosten gaat, hoe meer het leven verbonden is met de spirituele wereld. In Rusland worden sjamanen vaak geraadpleegd, zelfs binnen de regering. Dit hoorden we van een sjamaan die regelmatig naar Moskou vloog. Hoe we deze man leerden kennen kun je lezen in Akaija goes Arkaim, Rusland. In Thailand en Cambodja leerden we dat mensen anders praten over en anders leven met de onzichtbare wereld. Maar het is alleen de manier waarop het Oosten met de ‘de spirits’ omgaat die anders is dan het Westen doet. Dat heeft te maken met religie die het contact met de ongeziene wereld in bepaalde banen probeert te leiden. Maar in essentie praten we over hetzelfde: de onzichtbare wereld, de thuiswereld van onze ziel, van waaruit we geboren werden en waarnaar we terugkeren als ons aardse leven ten einde is.
Als we moeilijke beslissingen moeten nemen willen we graag de juiste beslissing nemen. Dat geldt ook voor leidinggevende mensen, wiens beslissingen het lot van vele mensen bepalen. Liefst willen we bepalen hoe een beslissing zal uitpakken. Als we daarbij ‘de goden’ of beter ‘de spirits’ op onze hand hebben zitten we goed, toch? Dat is waarbij mediums, channels, sjamanen, zieners en ook religieuze voorgangers een rol spelen. Een goed medium die werkelijk contact heeft met lichtwezens (zielen die in Liefde zijn) zal ons nooit vertellen wat we ‘moeten’ doen. Ze geven vaak wel hints :-).
In Atlantis waren mediale bekwaamheden de normaalste zaak van de wereld. Nu is dat anders, zeker in het Westen. In onze westerse wereld is wetenschap de normaalste zaak van de wereld, want zonder het label ‘wetenschappelijk bewezen’ is iets nieuws al gauw twijfelachtig. Ik denk dat de zieners in de tijd van Atlantis niet alleen mediamiek informatie doorkregen, maar dat ze ook onderzochten wat ze doorgekregen hadden. Je zou ze denk ik kunnen vergelijken met regeringsadviseurs: mensen die onderzoek doen, die statistieken bijhouden en toekomstmodellen berekenen die beleidsmakers nodig hebben om plannen te maken of bij te stellen.
Uiteraard is er bij invloedrijke posities vaak sprake van misleiding en dat was in Atlantis al niet anders. Maar toen werd de rol van de onzichtbare wereld veel meer geaccepteerd in de besluitvorming. Ik bedoel hiermee te zeggen dat de functie van ziener niet bijzonderder was dan bijvoorbeeld het werk van een adviseur. Maar het was wel een functie die meer aanzien genoot. En er zat een keerzijde aan, want als een boodschap niet gewenst was kon de boodschapper daar de schuld van krijgen. Hij of zij had het niet goed gezien, had het verkeerd uitgelegd, hield de mensen voor de gek, en kon daarvoor zwaar gestraft worden.
Zoiets was er met mij gebeurd. De straf was een vernedering die zo’n groot trauma veroorzaakte dat ik daar zelfs in dit leven nog de gevolgen van ondervind.
Wát had ik ‘gezien’? Wat wilden de mensen niet horen?
Wat had ik gedaan? Wat had ik ‘gezien’? Dat werd me bij Lut niet verteld en ik vermoed dat de reden was dat ik dit zelf moest ontrafelen. Het overtuigt veel meer als je iets zelf ontdekt, dan als iemand het je vertelt. Het advies was dus om een regressiesessie te ondergaan bij een goede regressietherapeut. Wel werd me alvast een nieuw middel voorgeschreven om de loopneusdagen te tackelen: Anacardium in een zeer hoge frequentie, bedoeld om het zogenaamde celgeheugen te openen. Maar er zat een addertje onder het gras, want het losmaken van zwaar oud trauma kan heftige effecten hebben, werd erbij verteld. En daarom werd er nadrukkelijk om m’n instemming gevraagd. Ik moest weten dat ik ergens aan begon dat een behoorlijke impact op me zou kunnen hebben.
Het middel werkte direct, want vanaf het moment dat ik het ging gebruiken verdwenen de loopneusdagen wederom geheel. Weer was ik er verbaasd over de effectiviteit van zulke middelen. Maar… zelfs na maanden later gebeurde er niets van dat waar ik me voor had schrap gezet: heftige effecten. Ik had rekening gehouden met pittige ontgiftingsreacties, bizarre dromen, vreemde pijnen of zelfs angsten, maar er gebeurde niets bijzonders. Alleen bleef de loopneus weg, maar daar was allang blij mee.
We bezochten de regressietherapeute die Lut ons aanbevolen had, Nicole van Leeuwen. Ik had al eerder regressies ondergaan en ook nu ging dat moeiteloos. Marianne mocht erbij zitten, hetgeen niet gebruikelijk was begreep ik van Nicole. Het kan iemand remmen om vrijuit te praten, maar in mijn geval werkte het juist bevorderend, want Marianne vertelde achteraf dat zij vaak al voordat ik het uitsprak al wist wat ik ging vertellen. Alsof ze erbij was geweest.
Atlantische Regressie
Hoogmoed komt voor de Val
Wat ik tijdens deze regressie ‘zag’ was dat ik me om te beginnen gekleed zag staan in een lang gewaad dat overal rondom me op de grond uitgespreid lag. Ik had het gevoel daardoor heel sterk met de Aarde verbonden te zijn. Op m’n voorhoofd had ik een grote, bijzondere robijn die me hielp bij m’n zienersgave. Ik was de bewaker/hoeder van een enorme toren waarvan er maar een paar in Atlantis waren, maar die samen heel Atlantis hoorden te beschermden, mits ze goed op elkaar afgestemd waren. Die torens beïnvloedden het weer, het waren feitelijk ‘klimaattorens’. Maar ik had het gevoel dat ze ook het welzijn van de mensen beïnvloedden. Welzijn is misschien niet het juiste woord, maar ze zorgden ervoor dat de ‘trilling’ hoog bleef, waardoor de mensen zich prettiger voelden, zich meer met elkaar verbonden voelden en daardoor hielpen ze dat Atlantis als geheel beter functioneerde en ook beter beschermd was tegen verstorende invloeden. Die werking was een gevoel dat ik had. Wat die torens nu precies deden en hoe ze werkten was me niet duidelijk, maar er ging een enorme invloed vanuit. Voor m’n gevoel hing er een elektriserende gloed omheen. De mensen die ze bedienden, de ‘hoeders’ of ‘afstemmers’ of hoe ze dan ook genoemd werden, waren grondig getraind om het afstemmen van de torens die onder hun toezicht stonden goed te kunnen doen. Er moest daarbij rekening gehouden worden met allerlei factoren, zoals wat er in het land gebeurde, wat het weer deed, hoe de oogsten uitpakten, maar ook wat er in de Aardkorst gebeurde en wat er in de ruimte gebeurde speelde mee.
Wat ik gezien of ontdekt had, en anderen met mij, was dat er vanuit de ruimte iets op de Aarde afkwam. Het was me op dat moment niet duidelijk of het om een hemellichaam ging of iets anders. Misschien waren het sterke energieën. Maar de komst daarvan vereiste voortdurend zorgvuldig afstemmen van alle torens samen, anders zou de balans verstoord kunnen raken en de bescherming ondermijnd worden. Wat ik me bovendien realiseerde tijdens de regressie was dat er een saboteur onder ons was, iemand die macht over de torens wilde verkrijgen om daarmee macht over Atlantis uit te kunnen oefenen. Dat betekende dat de torens niet goed meer zouden samenwerken om de komende verstoringen de baas te kunnen en dat zou rampzalig kunnen zijn voor Atlantis.
Ik meldde dit, maar vermoedelijk deed ik dat tegen de verkeerde mensen. Het gevolg was dat ik genadeloos afgestraft en vernederd werd. De robijn werd me ontnomen, ik werd uit m’n functie gezet en te schande gemaakt en uitgelachen.
Daarna had ik een onbestemd gevoel in de regressie, niet te weten waarheen te gaan, niet te weten waar ik was. Ik kwam ook tijdelijk niet verder in de regressie. Ik denk dat ik aan het dwalen was, dat ik me verloren voelde, want ik wilde niets meer. Ik was ergens buitenaf, ver van de toren en ver van alle mensen. Ik wilde niets meer te maken hebben met de functie die ik had gehad en al helemaal niet met de gave die ik had, want dat was de oorzaak van deze ellende, vond ik. Ik was boos en verdrietig, ik voelde me een slachtoffer.
Dat waren de belangrijkste dingen die ik waarnam tijdens die regressie. Marianne had mee kunnen kijken en voor haar voelde het alsof ze erbij geweest was, maar ik had van haar geen beelden haar ergens ‘gezien’ te hebben.
Wat ik tijdens de regressie niet zag gebeuren, maar dat ik nu toevoeg is dat niet lang daarna Atlantis verging. Ik weet niet of dit maanden of pas jaren later gebeurde. Toen ik me ging verdiepen in dat wat andere mensen reeds hadden geschreven over Atlantis, begreep ik dat er grote verdeeldheid in Atlantis was, zeker in de eindtijd. Mijn gevoel tijdens de regressie was dat als er meer eenheid tussen de mensen was geweest, de mensen zich beter hadden kunnen voorbereiden op wat er komen ging. Of de ondergang van Atlantis daarmee te voorkomen was geweest, is niet te zeggen. Je zou kunnen denken dat als er sprake is van grote tectonische verschuivingen, vulkaanuitbarstingen, aardbevingen, orkanen en tsunami’s, dat de mens daar geen enkele invloed op heeft, dus dat mensen een speelbal zijn van de elementen. Maar daar ben ik niet van overtuigd. Ik zal proberen dat verder uit te leggen in een volgende nieuwsbrief.
Voordat de rampen hun schaduwen vooruit wierpen wist bijna niemand wat er precies aan zat te komen. Wat het ‘het zienersgilde’ precies voorspeld had weet ik niet, maar ik ga ervan uit dat bijna niemand zich kon voorstellen dat heel Atlantis onder de golven zou kunnen verdwijnen. Dat is net zoiets als in 2023 voorspellen dat in 2028 heel het Verenigd Koninkrijk onder golven zal verdwijnen. Dat is zó’n extreme voorspelling dat niemand dat serieus zal nemen. De kans is zelfs groot dat als iemand met invloed zoiets voorspelt hij of zij voor gek verklaard zal worden. Tenzij er al hele duidelijke signalen zijn.
Een ander voorbeeld… Stel dat iemand begin 2019 had voorspeld dat in 2020 iedereen met maskers zou rondlopen en dat mensen boos op elkaar zouden worden als iemand daar zich niet aan hield… Dan was die voorspeller toch niet-goed-bij-z’n-hoofd?
Mijn gevoel was dat ik had me teruggetrokken op cruciaal moment. Terwijl ik, als ik me maar over mijn slachtoffer-zijn heen had kunnen zetten, ik mee had kunnen helpen, b.v. door mensen te waarschuwen, de torens beter af te stemmen, maakt niet uit… alles dat kon helpen om erger te voorkomen. Nu had ik niets gedaan en dát zou weleens het verdriet kunnen verklaren waar ik in dit leven zo door geplaagd werd in de vorm van loopneuzen en betraande ogen.
Inmiddels is die regressie bij Nicole van Leeuwen al jaren geleden en sindsdien hebben we veel reizen gemaakt en veel ervaringen en inzichten opgedaan. We hebben bijzondere mensen gesproken, lezingen bijgewoond, boeken en artikelen gelezen en uiteraard hebben we hier heel veel met elkaar en met vrienden over gesproken. Alles heeft tijd gehad om te ‘rijpen’ en daardoor is het inzicht gegroeid.
Eén van de latere inzichten ontstond tijdens het schrijven van dit artikel, want tijdens dat je schrijft ga je herbeleven en zo activeer je je geheugen. De grote mantel waarin ik mezelf zag staan aan het begin van de regressie, die bijna als een bruidsluier om me heen gedrapeerd lag, had ik nooit goed kunnen plaatsen. Zo’n mantel is onmogelijk tijdens het lopen en hij lag in alle richtingen om me heen. Maar er was beslist geen sprake van een huwelijksvoltrekking. De gedachte die Marianne had was dat ik mezelf niet als mens in een mantel zag, maar dat ik als het ware de toren zelf was!
We zijn gewend te werken met computers. Elektriciteitscentrales hebben controlekamers. Een schip heeft een brug. Een vliegtuig een cockpit, een daarin zitten allemaal knoppen, handels, metertjes, etc. Dus dacht ik dat er voor het beheren van zo’n grote toren er ergens in die toren een regelkamer moest zijn waar ik achter de knoppen zat en m’n werk uitvoerde. Ik stelde me voor dat mijn werk in de toren bestond uit het invoeren van de juiste getallen, waarbij ik me eerst moest concentreren op dat wat ik m.b.v. de rode robijn door had gekregen, zodat ik intuïtief de juiste waardes kon ingeven. Vanuit onze computer-gerichte maatschappij is dat een logische gedachte, toch?
Ik vergat dat de technologie van Atlantis op een heel ander principe berustte. Er werd op een veel directere manier gebruik gemaakt van natuurkrachten. Nu verbranden we brandstof om een generator aan te drijven, die stroom opwekt om een elektrisch apparaat te laten werken. Dat is een lange omweg. In Atlantis was die omweg veel kleiner, en werd er veel meer gebruik gemaakt van frequenties, van trillingen en van resonantie-principes en het werken daarmee was veel intuïtiever.
We zijn nu ik dit schrijf ook reeds in Egypte geweest, en dus ook in de Grote Piramide, die voor mijn gevoel ruwweg te vergelijken is met de klimaatorens van Atlantis. Ik heb zelfs heel kort in de sarcofaag kunnen liggen. Eigenlijk hadden we allang uit de koningskamer weg moeten zijn, want de bewaker probeerde ons er met alle macht uit te werken, maar bij gratie mocht ik er nog heel even in liggen. In die één of twee minuten heb ik iets ervaren dat hier direct mee te maken heeft. Ik zal er tijdens het verslag over Egypte uitvoeriger op ingaan, maar nu wil ik er alleen over zeggen dat die ervaring geholpen heeft om tot een inzicht te komen.
Marianne opperde dat ik aan het begin van de regressie, toen ik mezelf als mens in een grote over de Aarde uitgespreide mantal zag, ik feitelijk die toren belichaamde! Ik was als het ware één met de toren, omdat ik me ermee verbonden had. Vanuit die verbinding met de toren kon ik veel directer dan met muis, toetsenbord en beeldscherm de complexe energieën manipuleren waarmee de toren resoneerde en die door de toren konden worden beïnvloeden was manipuleren. De vorm van de toren zoals ik die tekende na de regressie gaf me namelijk precies hetzelfde gevoel als die mantel me gaf: een heel brede verbinding met de Aarde. Wat ik in de sarcofaag in de Grote Piramide ervoer was dat als ik me maar genoeg zou kunnen concentreren, ik me van de hele piramide bewust zou worden. Ik lag in het brandpunt vanwaar alle energieën van de pyramide, en die van de hele omgeving, samenkwamen. Misschien was het daarom maar goed dat ik maar heel even in de sarcofaag heb mogen liggen. Wat me overkwam was dat ik een muur van geluid om me heen voelde resoneren zodra ik een aum-klank uitte. Dat verraste me volkomen! Op het moment dat je daarmee gaat experimenteren zonder te weten wat je doet en wat je in werking zet, kunnen er hele rare dingen gebeuren… en op de eerste plaats met jezelf!
De torens in Atlantis waren in mijn beleving te vergelijken met wat de piramides nu zijn. Daarbij is de sarcofaag niet een tombe voor een dode, maar de plek van waaruit je in de verbinding kunt komen met de hele piramide, en wie weet met welke andere energieën. Dat kan heel gevaarlijk zijn en het is misschien maar goed dat de piramide niet meer compleet is. De klimaattorens van Atlantis hebben, zo begreep ik van Lut, een hele slechte naam gekregen. Denk hierbij ook aan de grote torens in de verhalen van Tolkien, the Lord of the Rings. Maar daar kom ik later nog op terug.
Tijdens latere sessies met Lut vernamen we dat de functie die ik toen had weliswaar een belangrijke functie was, máár… dat ik me er ook op voorstond. Ik voelde me verheven boven de mensen, hetgeen fysiek gesproken ook het geval was. Het spreekwoord ‘in een ivoren toren zitten’ zou weleens een oud-Atlantisch spreekwoord kunnen zijn, want dat was van toepassing op mij. Ik was misschien geen slecht mens, maar ik voelde me wel verheven boven het ‘gewone’ volk, het ‘gepeupel’. Dat is dus een van de valkuilen van zo’n functie! Het is tegelijk een van de moeilijke lesboeken van zo’n incarnatie.
Je zou denk ik kunnen stellen dat ik behoorde tot de ‘de elite’. Of dat werkelijk zo was weet ik niet, maar zoals ik me gedroeg zullen de ‘gewone’ mensen, zij die dagelijks hard moesten werken om in hun bestaan moesten voorzien, dat zeker gedacht hebben. Hoogmoed komt voor de val.
Zie je de verwantschap met deze tijd?
Atlantis, Lemurië en de moderne tijd
Ik voelde me tijdens de regressie niet emotioneel verbonden met wat ik waarnam. Het leek eerijk gezegd meer alsof ik m’n levendige fantasie de vrije loop gaf. Toch deed ik erg m’n best om juist niét te fantaseren, maar gewoon te laten komen wat er kwam. Ik moest tenslotte iets uit een tijd waarin alles anders was dan in dit leven, proberen te vertalen in beelden en woorden van dit leven. Misschien had ik, als Nicole me dieper in trance had gebracht, een echte ‘herbeleving’ ervaren, maar omdat we bezig waren om een trauma uit te werken is het niet altijd raadzaam om dat nóg een keer te beleven alsof je het in het nu meemaakt. Dat kan hele verechtse gevolgen hebben.
We hoorden jaren later tijdens een andere sessie bij Lut dat Marianne bij die enorme ramp was omgekomen en dat ik de ondergang had overleefd en mee had geholpen mensen uit zee te redden en dat dit verder bijgedragen had aan mijn schuldgevoel.
Wie in vorige incarnaties gelooft, zoals de meeste mensen in het Verre Oosten doen, zal begrijpen dat vermoedelijk iedereen die nú op Aarde leeft vermoedelijk ook geleefd zal hebben in de tijd van Atlantis. Jij dus ook. Uiteraard waren we niet allemaal tegelijk in Atlantis, maar wel ergens anders op Aarde. In tegenstelling tot wat door sommige onderzoekers gezegd wordt geloof ik niet dat Atlantis alleen maar een stad was. Ik zie het als een continent of groot eilandenrijk met een grote bevolking en een hoog technologisch bewustzijn. Wel waren er in de landen rondom dat eilandenrijk Atlantische handelssteden of zelfs kolonies. Dan kloppen de verhalen van deze onderzoekers nog steeds, maar gaat het om een klein deel van een groter geheel.
Iedereen die toen leefde, of het nu tijdens de ramp zelf was of in de nadagen ervan, heeft er een trauma aan overgehouden. Afgaande op wat anderen erover schreven is dat er op de hele wereld grootschalig en langdurig sprake is geweest van aardbevingen, vulkaanuitbarstingen, vele meteoriet-inslagen en andere al dan niet natuurlijke rampspoeden. In de legendes van vrijwel alle oervolkeren en ook in de Bijbel wordt er gesproken over een zondvloed-achtige ramp heel lang geleden.
Behalve natuurlijke oorzaken is er een andere invalshoek die ook vaak beschreven wordt in de verhalen over Atlantis, namelijk dat er sprake was van een hoog technologisch niveau dat gepaard ging aan grootschalig misbruik van die techniek. Daarbij speelden kristal-energie, weerbeïnvloeding, beheersing van zwaartekracht en ook DNA-manipulatie een grote rol. Sommige van die technieken worden nu (weer) gebruikt en ook misbruikt. Er waren veel en grote oorlogen. Het lijkt alsof onze huidige maatschappij een echo is van de Atlantische maatschappij, alsof we op herhaling zijn. Ik denk dat dat zelfs zo is, maar daar kom ik later op terug, want dat is wat we met het hele Akaija-onderzoek beginnen te ontdekken. Daar begint het op te lijken.
Hoe dan ook, vele mensen op de wereld die dit in een vorige incarnatie meemaakten hebben dit trauma als een imprint opgeslagen in hun celgeheugen, of ze die ramp nu in Atlantis zelf beleefden of elders op Aarde. Deze ramp trof iedereen en het leven op Aarde was nadien een kwestie van overleven onder extreme omstandigheden. Dit is een trauma dat mensheid als geheel aangaat.
Lemurië
Pratende, lezende en zoekende over Atlantis kom je ook verhalen tegen over een ander verloren continent: Lemurië of Mu. Atlantis zou in de Atlantische Oceaan gelegen hebben en Lemurië in de Stille Oceaan. Het is ons nog steeds niet duidelijk hoe deze twee continenten of beschavingen zich tot elkaar verhouden. Bestonden ze gelijktijdig of na elkaar? En indien ze na elkaar bestonden, hoeveel tijd zat er dan tussen? Hoe lang bestond de beschaving van Lemurië en hoe lang bestond die van Atlantis? Afgaande op wat we het meeste tegenkomen aan informatie lijken deze rijken ieder op zich tenminste duizenden, en samen mogelijk tienduizenden jaren te overbruggen.
Ons voorlopige vermoeden is dat Lemurië eerder in de tijd speelde dan Atlantis en dat Lemurië etherischer en paradijselijker was, waarbij de planten, dieren en mensen meer in harmonie met elkaar waren, meer verbonden. Ook denken we dat de menselijke lichamen er toen anders uitzagen: lichter, etherischer, minder stoffelijk. Atlantis daarentegen lijkt materialistischer en vooral technologischer van aard te zijn geweest, maar haar technologie was van een geheel andere orde dan die van nu. Er zouden ook ontacten geweest zijn met buitenaardse beschavingen. Behalve het menselijke ras bestonden er vermoedelijk ook andere, intellligente mens-achtige rassen op Aarde. Het klinkt als een verhaal van Tolkien, maar via Lut van de Velde begrijpen we de elf-achtige rassen en dwergachtige rassen geleefd hebben. Dat klinkt ongeloofwaardig, maar het wordt al minder ongeloofwaardig als je bedenkt wat er nu met genetische manipulite mogelijk is en wie dit onderzoek financiert. Meestal is het zo dat als iets mogelijk is, het ook uitgevoerd wordt.
Eliza White Buffalo, een mediamieke vriendin in Noord-Ierland, schrijft in haar ‘Two Roads-trilogie’ dat zij zich herinnert als ziel in een grote zielengroep naar de Aarde te zijn gekomen. Dat was in de tijd van Lemurië. Zij en velen met haar hadden toegestemd deel te nemen aan een groot kosmisch experiment, namelijk de Hemel op Aarde te brengen. Ze werden daarbij begeleid door veel bewustere zielen, een soort leraren. Het zou maar zo kunnen dat wij allemaal, of in elk geval velen van ons, aan datzelfde experiment deelgenomen hebben. En nog steeds deelnemen!
Zij, of wij, waren goed voorbereid, schrijft Eliza, maar wat we toen nog niet konden begrijpen omdat we dat bewustzijn nog niet hadden, is dat de Aarde een heel sterk magnetisch energieveld heeft dat onze lagere chakra’s sterk beïnvloedt. We waren gewend telepathisch met elkaar en ook met de planten en dieren om ons heen te communiceren, maar onze aardse lichamen beschikten ook over stembanden en we werden door onze leraren aangemoedigd ook daar gebruik van te maken en niet alleen onze telepathische vermogens te gebruiken gewoon omdat dat veel makkelijker was en minder misverstanden veroorzaakte.
Na verloop van tijd verloor de een na de ander het vermogen om die hogere staat van eenheidsbewustzijn vast te houden. Er was sprake van wat in het Engels mooi verwoord wordt: the Fall from Grace. In het Nederlands noemen we dat ‘uit de genade vallen’, wat een ander woord is voor de zondeval. Fantaserend over hoe dat zou kunnen gebeuren stel ik me voor dat toen we gebruik gingen maken van onze stem, we ook ontdekten dat we ook iets konden zeggen dat niet waar was. Vanuit eenheids-bewustzijn is dat onmogelijk, maar als je stem en je gedachten niet synchroon zijn kun je liegen. Dat betekent automatisch dat je je afscheidt van het Geheel, je valt uit de gratie… in de zonde. Niet dat je werkelijk afgecheiden bent, want dat is onmogelijk, maar in je illusie of in je beleving kan dat wel: gedachte creëert.
Ik denk dat wij toen nog jonge en naïeve, misschien zelfs overmoedige zielen waren die gekozen hadden voor de uitdaging om een grote sprong in bewustzijnsgroei te maken door onze veilige thuisplaneet of -planeten te verlaten en ervaringen op te doen op een andere planeet, in de stof, in een stoffelijker trilling. Vergelijk het met kinderen die bij rijke ouders geboren worden, die het aan niets ontbreekt, maar die, om de buitenwereld te kunnen begrijpen eerst moeten leren omgaan met het leven zoals het door de meeste mensen geleefd wordt, waarin niet alles vanzelfsprekend is. Om op Aarde te kunnen overleven en dan liefst ook nog iets te kunnen bereiken moet je hier goed nadenken over je keuzes, want alles heeft consequenties. Je kunt hier niet met alleen gedachtekracht materialiseren, of je met gedachtekracht in een flits verplaatsen. Alles gaat hier trager en moeizamer. In de vorige nieuwsbrief heb ik gesproken over Samudra Manthan en het Medicijnwiel, de weg van de Two Roads. Dat is de weg van onze ziel. Dat verslag Samudra Manthan kun je via deze link lezen.
Dan is de Aarde een leerschool, die ons net zolang vasthoudt totdat we de lesstof beheersen en haar magnetische aantrekkingskracht kunnen overwinnen, een uitdaging om weer terug te kunnen komen in die hogere staat van eenheidsbewustzijn. Als we die staat eindelijk weten te bereiken, dan is dat iets dat we hebben verworven na lange studie, door het herhalen van vele lastige oefeningen en het opdoen van ontzettend veel ervaringen. Dat is geen kleine verworvenheid, maar iets heel bijzonders!
Het moge duidelijk zijn dat deze Aardse leerschool niet beperkt is tot één schoolklas of tot één incarnatie, maar dat er een heleboel klassen zijn. Misschien zijn er voor elke klas meerdere incarnaties nodig voordat we door kunnen gaan naar het volgende level, waar ons weer nieuwe uitdagingen te wachten staan. Vandaar de titel van deze tekst ‘Atlantis… Reloaded’, verwijzend naar de wereld van computergames. Level voltooid… Doorgaan naar het volgende niveau?
Als dit klopt, dan is dit experiment nog steeds gaande en zitten we nog steeds in deze school hier op Aarde. Alleen is onze maatschappij nu zó ingericht dat we niet eens meer weten dat we dat experiment ooit zijn aangegaan, waar we destijds heel gemotiveerd ‘ja’ tegen hebben gezegd. De oosterse denkwijze lijkt meer open te staan voor deze gedachte, maar de huidige westerse maatschappij is heel erg gefocust om ons verstandelijk te leren denken, en niet meer vanuit ons hart. De westerse opvoeding, scholing en het religieuze denken bestaan al heel lang en daardoor hebben we afgeleerd te geloven in vorige incarnaties. Velen geloven ook niet meer in een onzichtbare lichtwereld waar we tussen incarnaties in verblijven en waar zich onze overleden geliefden bevinden. Velen geloven zelfs niet meer dat er in het verleden hoger ontwikkelde beschavingen zijn geweest, terwijl de ontelbare bewijzen daarvoor wereldwijd en mega-groot zijn. Hoe duidelijk wil je het hebben? Dat niet-willen of niet-kunnen geloven dat we deel uitmaken van iets dat veel en veel groter is dan we ons geleerd is maakt we ons afgesneden voelen van het Goddelijke Bewustzijn, dat we teruggeworpen worden op onszelf. Dat is niet werkelijk het geval, maar het voelt wel degelijk zo en dat maakt ons kwetsbaar en beïnvloedbaar, bijvoorbeeld voor mensen met overtuigingskracht die stellen het beter te weten. Denk hierbij aan wat kranten en TV de mensheid vertellen. Mensen denken dat die informatie ‘onafhankelijk’ is. Werkelijk? Het antwoord daarop kun je zelf vinden, maar wil je dat?
Ergens moeten we dus die innerlijke Kracht vandaan halen om die Verbinding in onszelf te hervinden. Wij geloven dat de Akaija een symbool is dat ons vanuit die onzichtbare Lichtwereld is aangereikt als een herinnering aan… een voorwerp dat als een Baken dient om onze weg naar Huis terug te vinden. Het is een hulpmiddel om in dit levensspel op koers te blijven, het her-activeert onze blueprint, zodat we ons her-inneren aan het oorspronkelijke doel dat we hadden voor we hier kwamen. Ik schrijf dit met stelligheid, het is geen vraag meer voor ons, want het is gebaseerd op het jarenlang verzamelen van ervaringen van mensen wiens uitspraken alleen op deze manier te verklaren en begrijpen zijn.
Maar laat ik het herhalen: al het bovenstaande is niet meer en niet minder dan een gedachte van ons. Misschien is alles helemaal anders dan we denken, en wie weet vertellen we dit verhaal over 10 jaar heel anders.
Heftige consequenties?
Ik had bij medium Lut ingestemd dat ik het middel Anacardium wilde gaan gebruiken en dat ik me bewust was van eventuele heftige consequenties die het vrijmaken van het celgeheugen zou kunnen losmaken. M’n loopneus was in elk geval weer verdwenen en dat was voor mij het allerbelangrijkste. Maar die heftige effecten… daar had ik niets van gemerkt. Waarom deden ze daar zo serieus over? Had ik iets gemist?
Met al deze kennis en regressie-inzichten in ons achterhoofd bezochten we een half jaar later de Kaapverdische eilanden die zo’n 1000 km ten Westen van Afrika liggen. We hadden getwijfeld of we erheen zouden gaan, want de Kaapverdische eilanden liggen niet op een van de ankerlokaties van de Gekantelde Evenaar van de Oudheid. Ze liggen er zelfs behoorlijk ver vandaan, bijna 2000 km naar het Oosten. De juiste anker-locatie is te vinden door de lijn van de Gekantelde Evenaar te volgen en precies halverwege Paaseiland in het Westen en de Grote Piramide in het Oosten de GPS-lokatie te berekenen. Daar bevindt zich nu alleen een grote watermassa, de Atlantische Oceaan. Jim Alison had de coördinaten berekend en hij had de ingeving om er een van de alleroudste zeekaarten die er bestaan bij te halen. Zo kwam hij een oude kaart op het spoor die nog steeds tot de verbeelding spreekt: de Kaart van Piri Reis.
Piri Reis was een Turkse admiraal en cartograaf rond de tijd van Columbus en hij had een kaart gefabriceerd door nog veel oudere kaarten, sommige van rond het begin van de christelijke jaartelling, te raadplegen en samen te voegen tot één nieuwe kaart. Opmerkelijk is dat er zich midden op deze kaart een opvallend rood eiland bevindt en het is dat eiland dat Jim Alison opviel omdat het precies lijkt samen te vallen met de berekende coördinaten van het ankerpunt van de Gekantelde Evenaar. Uiteraard wijken de contouren van Afrika en Zuid-Amerika op deze kaart iets af van die op Google Earth, maar je komt er niet omheen dat, als je de lijn van de Gekantelde Evenaar zo goed mogelijk probeert te trekken, je bijna als vanzelf over dit rode eiland gaat.
Maar welk eiland was dat? Tegenwoordig is daar niets, maar kennelijk moet er ooit een eiland geweest zijn op die plek. Een ander merkwaardig detail is dat de kust van Antarctica aangegeven is, niet de ijskap, maar de kust van de landmassa eronder. De vraag is nu of het eiland op de kaart van Piri Reis onderdeel heeft uitgemaakt van Atlantis. En wanneer was dat? Misschien vóór de Zondvloed?
Nemen we dit rode eiland als uitgangspunt dan is het meest dichtbije land de kust van Brazilië. Dus we bekeken de kaart van Brazilië en we vonden diverse historisch interessante sites waar misschien restanten van oude Maya- of Inca-tempels te vinden zouden zijn. In elk geval bouwwerken van voordat de Europese schepen er kwamen. We hadden echter het gevoel dat we op zee moesten blijven en dan zijn de Kaapverdische Eilanden de enige eilandengroep die én dicht bij de Gekantelde Evenaar liggen én ooit deel van Atlantis geweest zouden kunnen zijn. Het zuidelijkste eiland is Santiago, op zo’n 150 kilometer van de denkbeeldige lijn. We besloten dat we dáár een week naar toe zouden gaan om indrukken op de doen, misschien mensen te spreken, en hopelijk een of andere aanwijzing te vinden. We beseften dat we op Aneityum en in Angkor Wat erg fortuinlijk waren geweest en hele bijzondere aanwijzingen hadden gevonden, waarbij we het gevoel hadden door Boven te zijn geholpen. Zouden ‘ze’ ons ook nu helpen om aanwijzingen te vinden?
We kunnen daar kort over zijn: We vonden niets!
Als er iets was dat ons opviel, dan was het een gevoel dat we allebei hadden toen we in onze huurauto over het eiland reden en we naar een vreemd gevormde berg in de verte keken. Die berg riep bij mij een naargeestig gevoel op, een gevoel van: daar wil ik liever niets mee te maken hebben. Eng daar. Ik sprak daar op dat moment niet met Marianne over, om niet overal iets achter te zoeken. Nuchter blijven, dacht ik. Maar ’s-avonds kwam het toch ter sprake en Marianne zie toen: “Had jij dat ook?” Zij had precies hetzelfde gevoel gehad. Misschien waren deze eilanden ooit deel van het Atlantische continent geweest en deden deze bergen ergens aan denken, maar als aanwijzing konden we hier niets mee. Dat was het dan, leuk geprobeerd. Eigenlijk waren we een beetje teleurgesteld, want natuurlijk wilden we graag iets vinden, want de vorige reizen hadden we ook iets gevonden. We werden toch geholpen door Boven? Maar nu leek het alsof ‘ze’ niets deden. Ik duwde die gedachte natuurlijk weer snel weg, want ik wilde beslist niet ondankbaar zijn. Ze hadden al zoveel voor ons gedaan!
De dag voor onze terugvlucht moesten we de auto terugbrengen. We hadden onze papieren bij ons, maar uiteraard wilden we nog even genieten voordat we de auto zouden afleveren. Een kleine omweg en even zitten op een strand dat veel indruk op ons gemaakt had… zo’n mooie baai met wit zand, omzoomd door rotsformaties en wat bomen. Heerlijk om even uit te rusten, een boekje te lezen. Even nagenieten voordat we weer in het koude voorjaarsweer van Nederland zouden terugkomen.
Plotseling hoorde ik Marianne luid vloeken en ik schrok, want dat doet ze nooit. Nog terwijl ik m’n hoofd ophief werd ik van achteren hard naar voren geduwd en zag ik handen die de rugzak tussen m’n benen vandaan rukten. Rovers! We werden overvallen!
Op dat moment schoot de adrenaline door me heen en sneller dan ik, noch de rovers hadden verwacht sprong ik overeind en zette ik op nog geen meter afstand de achtervolging in op twee lange donkere Afrikaanse mannen. Maar direct bij de eerste stap weigerden mijn benen alle dienst… ik kon me heel even totaal niet meer bewegen. Geërgerd raapte ik alle energie bij elkaar en zette een volgende stap… en weer bevroor ik een tel. Wat bizar! Dat had ik nog nooit meegemaakt. Maar toen herstelde ik en kon ik de mannen achtervolgen, maar nu met drie in plaats van één meter achterstand.
Ik denk achteraf dat we op dat moment beschermd werden door mijn gids, want anders had ik een van die mannen werkelijk aan de kleren getrokken en wat zou er dan gebeurd zijn? Ik was voor deze jonge mannen in de kracht van hun leven geen partij en vermoedelijk zouden we dan meer kwijt zijn geweest dan alleen een rugzak en een handtas.
Ik achtervolgde ze een paar honderd meter tot aan de bosrand waar ik buiten het zicht van Marianne zou zijn. Met tegenzin moest ik stoppen, buiten adem, maar dat was wellicht ook beter.
Wat nu? Onze paspoorten zaten in die rugzak, en onze vlucht was de volgende dag!
Nu bleek dat we van Boven toch enorm geholpen werden. Maar op een totaal andere manier dan we verwacht hadden. De eigenaars van de guesthouse bleken uitstekende connecties te hebben. Een van hen stond op de lijst om ambassadeur voor Nederland en België te worden in Kaapverdië. Zulke mensen weten precies wat je moet doen en wie je nodig hebt om zo snel mogelijk nieuwe paspoorten te regelen, politierapporten op te stellen. Het was niet te geloven!
Evenzogoed was het een flinke dreun om te incasseren, want we misten we onze vlucht naar huis en uiteraard kostte het ons geld en een hoop gedoe. Het allereerste gevoel was dat we slachtoffer geworden waren van dieven en dat onze reis nu niet alleen niets had opgeleverd, maar dat we nu ook nog beroofd waren. We moesten extra overnachtingen betalen, nieuwe spullen kopen en nieuwe papieren regelen. Maar op de een of andere manier schakelden we binnen no-time om. We waren geen slachtoffers! We hadden enkele dagen extra gekregen! We werden aan alle kanten geholpen! Onze vriendin Stepanida hielp ons aan geld vanuit Nederland. De autoverhuurder matste ons. De guesthose-owners reden ons overal naar toe en zorgen voor de juiste contacten. We mankeerden niets. We waren alleen wat geld kwijt, maar we konden leven en eten en we kwamen beslist niet om van de honger.
Terwijl we in de auto voor het politiekantoor wachtten tot de aangifte geregeld was om laissez-faire paspoorten te kunnen aanvragen, en ik alles overdacht dat we de afgelopen dagen hadden meegemaakt, ging me een licht op. Wacht eens even! Waar zijn we hier?
Jawel… op een eiland dat zeer waarschijnlijk ooit behoorde tot de hoogste bergen van Atlantis. En wat was er in Atlantis gebeurd? Ik was beroofd van de robijn op m’n voorhoofd, uit m’n functie gezet, en ik wilde met niemand meer iets te maken hebben. Ik wilde er een eind aan maken. Ik voelde me een slachtoffer. Marianne wist me te vinden en voorkwam dat ik er een eind aan maakte, maar verder wilde ik niets meer. En nu?
We waren voor eerst in duizenden jaren weer hier, in Atlantis, op de restanten ervan. En weer werd ik beroofd. Marianne ook uiteraard, maar ik praat nu even voor mezelf. Nu was ik ook boos, maar ik was direct in actie geschoten… letterlijk! Dit liet ik niet met me gebeuren! Ik had de dieven moeten laten gaan, maar daar ging het niet om. Even voelden we ons rot, maar binnen een uur schakelden we om van slachtoffer-zijn naar jezelf-bij-elkaar-rapen, de touwtjes in handen nemen en ervan maken wat we konden. Wij laten ons niet gek maken! Kom nou!
En toen dacht ik ineens aan die ‘heftige reacties’ waar Lut’s begeleider het over gehad had. Was dit misschien een voorbeeld daarvan? Kunnen homeopathische middelen zelfs dit bewerken door het celgeheugen te heractiveren? Jemig! Hoe meer ik hierover nadacht hoe logischer ik het begon te vinden. Want hoe ik het ook bekeek… we hadden nu goed gereageerd, en daardoor hadden we een oud trauma dat ontstaan was omdat dat wat ik in Atlantis niet gedaan had nu in elk geval voor een deel werd opgelost. Beetje onverwacht en best wel kostbaar, maar… we hadden het er uitstekend van af gebracht. En ik had weer een avontuur om over te schrijven!
Maar we waren er nog niet…
Paaseiland en Chili – Op herhaling
Omdat we een wereldwijd probleem aan voelden komen, zonder het precies te kunnen benoemen, besloten we nog datzelfde jaar 2019 af te reizen naar Paaseiland. Wat we daar vonden is nu nog niet van belang. Waar het om ging is dat we nadat we Paaseiland bezocht hadden nog twee weken vakantie in Chili hielden. Op een dag kwamen we ongewild in de stad Valparaiso terecht. We hadden op een gekke manier een afslag gemist en 10 kilometer verder zaten we ineens in die stad. Bij verkeerslichten werd er op het dak van onze auto geslagen, we keken naar degene die dat deed, en tegelijk werd aan de andere kant onze band lek geprikt. Maar dat wisten we nog niet op dat moment.
Iets verderop was ik gedwongen aan de kant te gaan staan om onze band te verwisselen. Gelukkig had ik de tegenwoordigheid van geest om naast een drukke bushalte te parkeren. Toen werden we geholpen door ‘redders in nood’. Ze drongen hun hulp op, maar ik vertrouwde het niet. Toch kreeg ik m’n gedachten maar niet goed op een rij, alles gebeurde te snel en er werd steeds op me in gepraat zodat ik niet helder kon nadenken en doen wat ik normaal zou doen. Ik probeerde te begrijpen wat er gebeurde en waarom. Achteraf bezien is het simpel genoeg, maar als je midden in zo’n situatie zit heb je dat overzicht meestal niet. Minutenlang hielden we hen op afstand en kon ik de auto afgesloten houden, maar ik moest toch een keer in de auto zijn om iets te pakken. Toen ging het mis. Ik werd naar beneden getrokken en vliegensvlug werd onze tas door een ander uit de auto getrokken en gingen de ‘redders’ er vandoor. Wéér waren we onze paspoorten kwijt, weer misten we onze vlucht en weer kostte ons dit een hoop geld en gedoe.
Maar… Wéér herpakten we ons, nu zelfs binnen minuten. We waren geen slachtoffers en we stonden gelijk op, en we zetten onze schouders eronder. En wéér werden we geholpen door een heleboel mensen. Een pomphouder hielp de band te verwisselen. Om wat voor reden dan ook had ik de moersleutel niet kunnen vinden om de krik te bedienen. Hij was in het zicht, maar ik had hem niet gezien . Iemand bood ons onderdak en bracht ons gratis eten. Die man had ooit hetzelfde meegemaakt en wilde ons geven wat hem gegeven was, zoals anderen hem geholpen hadden. Ook dit maal hielpen onze guesthouse eigenaars. Zij waren engelen en hielpen ons met de politie te overleggen, papieren in te vullen en van alles te regelen.
Wat ook bijzonder was dat we tijdens de dag in de verte rookwolken zagen van een enorme bosbrand, precies daar waar wij net voorbij geweest zouden zijn als we de afslag niet gemist hadden. Waren we daar heengegaan, dan hadden we die dag niet terug kunnen komen over de enige toegangsweg en hadden we moeten overnachten op het strand en was onze auto wellicht uitgebrand, of erger, want er stond een harde wind en dan is een bosbrand levensgevaarlijk. Ofwel… hetzelfde overkwam ons nog eens. Op zich heel naar, maar we werden de hele tijd begeleid om onze weg te vinden. Er was hulp in overvloed, we werden beschermd! We hoefden ons alleen maar druk te maken over de volgende stap die we moesten zetten op dit vreemde pad. En dat konden we omdat we wederom niet in de slachtofferrol waren vervallen. Want als we daarin zouden zitten hadden we al die hulp waarmee we omringd werden niet gezien. Dan waren we blind geweest voor het Licht dat onze weg verlichtte.
Toen gebeurde er nog iets, slechts twee dagen later en daarmee was voor mij de maat vol…
Die harde wind waardoor er vele bosbranden waren ontstaan had me nerveus gemaakt, want ons onderkomen stond in een droge bosachtige omgeving, temidden van vele huisjes, maar de meeste daarvan waren onbewoond. Het hoogseizoen moest hier nog beginnen. Ik zag vanuit ons onderkomen iets verderop vreemde wolken tussen de bomen door trekken. Brand? We hadden aan de overkant van de baai die ochtend ook al een beginnende bosbrand gezien. Dus ik verliet het huis, sloot het hek achter me en liep de verharde zandweg af in de richting van de rookwolken. Als er brand was, dan wilde ik direct 112 bellen. Maar toen ik dichterbij kwam bleek het om condensatiewolken te gaan die veroorzaakt werden door de koude zee die vanuit Antarctica voor deze kust langs trok en boven het subtropisch warme land terecht kwam.
Opgelucht draaide ik me om en liep terug naar ons huisje. Terwijl ik liep hoorde ik achter me gegrom… een grote hond achtervolgde me.
Geen zorg dacht ik, gewoon doorlopen en geen aandacht aan besteden. Dat gebeurt wel vaker.
Maar even later bleken er 5 forse honden met blikkerende tanden achter me aan te lopen en ze waren bezig me in te halen. Waar waren die zo plotseling vandaan gekomen? Eén of twee van die honden kon ik misschien nog wel de baas, maar hoe ging ik 5 van die kneiters van honden van me af houden?
Ik besefte dat ik in groot gevaar was, want deze honden gedroegen zich als een wolvenroedel die haar prooi omsingelt en gebruik maakt van elke zwakke plek die zich voordoet. Ik gromde, schreeuwde, maakte gebaren en deed uitvallen, waardoor de honden voor me zich terugtrokken, maar de honden achter me kwamen dan dichterbij en de cirkel werd steeds kleiner. Als ik een misstap maakte of even niet oplette zou ik geen schijn van kans hebben. Het huisje was op minder dan 100 meter afstand, maar ik had het hek op slot gedaan, dus Marianne kon me niet helpen, als ze me al zou horen. Verder was er niemand die op m’n geschreeuw reageerde. Ik stond er alleen voor. Nadenken dacht ik… wat zijn m’n opties? Zij zijn met meer en hebben tanden als wapens. Wat heb heb ik? Geen wapens, maar wel intelligentie en creativiteit! Slim zijn dus!
Als ik geen wapen had, dan moest ik er een vinden. Achter me zag ik een handgrote steen liggen die ik in een razendsnelle beweging van de grond opraapte. Hoe ik het wist weet ik niet, maar maar ik was er zeker van dat de hond voor me de leader of the pack was en ik bedreigde hem met deze steen, wetende dat ik op twee meter afstand niet zou missen. Ik keek hem in de ogen met de gedachte: Jullie krijgen me misschien te pakken, maar eerst pak ik jou!
En ineens waren ze verdwenen! Ik snap nog niet hoe deze honden zo plotseling om me heen waren gekomen, maar wat ik helemáál niet snapte was dat op het moment dat de leider de aanval afbrak en ik me omdraaide om verder te lopen en nog even achter me keek om te zien of ik inderdaad niet gevolgd werd, ik nergens meer een hond zag, niet dichtbij en niet in de verte tussen de verspreid staande bomen. Ze waren als het ware in het luchtledige opgelost. Zo snel kan geen enkele hond lopen!
Ik vraag me tot op de dag van vandaag af of die honden er werkelijk geweest waren of niet. Hoorde dit ook bij die ‘heftige effecten’ van het anacardium-middel waar ik ‘ja’ tegen moest zeggen alvorens het te mogen gebruiken?
Had ik al verteld dat we vlak voor deze reis van achteren aangereden waren in onze auto? Dus binnen een half jaar maakten we twee berovingen in het buitenland mee, een levensgevaarlijke bedreiging door vijf grote honden en een aanrijding.
Wij gaan ervan uit dit alles verband hield met het losmaken van het celgeheugen… echo’s uit Atlantis.
Maar nu is het genoeg! Tot hier en niet verder!
Ik schreef al eerder: Hoogmoed komt voor de val. Maar het omgekeerde is misschien ook waar: Laagmoed komt voor het weer opstaan. Misschien is dat de les die ik hieruit geleerd heb. Ik hoop het.
Ik benaderde onze vriendin Eliza (van de Two Roads) en vroeg haar en haar begeleiders om ons te helpen dit energetisch te stoppen, hoe we dat konden doen. En nadat we haar advies hadden opgevolgd stopte het inderdaad. Er gebeurden geen rare dingen meer.
Maar misschien juichten we te vroeg, want nog geen twee maanden later ging de hele wereld op slot. De Corona-crisis deed z’n intrede. Atlantis reloaded?
Jazeker, maar nu begon het pas echt!
In de volgende nieuwsbrieven zullen we hier verder op ingaan.
Hieronder kun je naar een zeer korte impressie van onze reis naar Kaapverdië kijken.
