Onderstaande tekst is een gesprek met Loes van Loon over dit boek. In het bijzonder gaat dit over de rol die mijn (Wim’s) ouders en wij (Linda en Wim) speelden in wat één van de moeilijkste momenten uit ons aller levens is.
De achtergrond is dat wij alle vier gebruik maakten van de diensten van een (naar later zou blijken) charlatan: iemand die zich uitgaf als medium, maar dat niet was. Deze persoon gaf mensen gezondheidsadviezen en droeg hen op dingen te doen die in het belang van hun gezondheid zouden zijn. Wij alle vier lieten ons leiden door angst, waardoor we niet nadachten, ons oordeelkundig vermogen niet inschakelden en volgzaam waren. Dit leidde tot een breuk tussen mijn ouders en ons in een tijd waarin we elkaar meer dan ooit nodig hadden. Dit is uiterst pijnlijk om te mee te maken. Maar het is ook uiterst pijnlijk om dat later toe te moeten geven in het besef een grote fout te hebben gemaakt die niet nodig was geweest, en daar zelf voor verantwoordelijk te zijn.
Momenteel (najaar 2021) bevindt de mensheid zich in een crisis die z’n weerga in de geschiedenis niet kent. Mensen kiezen of juist wél of juist niet voor een injectie. De gemoederen lopen hoog op en mensen wijzen naar elkaar, maken elkaar verwijten in de overtuiging dat de ander een grote fout maakt. Wie heeft er gelijk?
De titel van dit boek ‘Kiezen voor Vrije Keuze’ lijkt wel speciaal voor deze tijd te zijn geschreven, want de misstap die zowel Linda als ik en m’n ouders maakten in 2001 kun je ook in een veel en veel groter… een wereldwijd perspectief zien, 20 jaar later. Hoe gingen wij om met onze gezondheid? We waren in angst, en we luisterden naar een goeroe…
Hoe gaan alle mensen om anno 2021 met hun persoonlijke gezondheid? Naar wie luisteren ze? Er heerst een ongekende angst, gevoed door bijna twee jaar van non-stop media-aandacht. Mensen horen en zien alles aan, krijgen adviezen waar ze naar luisteren en volgen die adviezen haast blindelings op. Wie heeft er gelijk? Hoe weet je dat je gelijk hebt? Neem je een beslissing vanuit angst? Neem je een beslissing om dat iedereen dat doet? Heb je je goed geïnformeerd? Wie is er verantwoordelijk voor jou? Voor jouw leven? Voor jouw gezondheid? Wie draagt de verantwoordelijkheid voor jouw beslissing?
Je hebt een vrije keuze. Die keuze wordt je heel moeilijk gemaakt, maar toch heb je die. Want linksom of rechtsom… de gevolgen zijn groot. Maak gebruik van je keuze… en neem dan de verantwoordelijkheid voor die keuze. En verwijt de ander niet dat zij een andere keuze maakten.
Maar… misschien heb je er later toch spijt van. Ook dat hoort bij het leven. En hoe ga je dáár dan mee om?
Welnu… dáárover gaat dit!
Hieronder is deel van het gesprek met Loes van Loon, die in ‘Kiezen voor Vrije Keuze – The Lady of the Rings’ een belangrijke rol speelt. Liefde (onvoorwaardelijke Liefde) is het ware fundament in ons aller leven. Met hulp van Loes en haar gids Hebenes (Heeb noemt ze hem liefkozend) worden we allemaal weer in die energie van Liefde gebracht, waardoor Inzicht, (Zelf)Vergeving en Kracht om de toekomst weer aan te kunnen gedeeld worden.
In het boek komt op enig moment Kevin in beeld. Hij vertelde mij veel later: “Je vader gaat je nog een groot cadeau geven. Niet zó’n cadeau… (hij hield z’n handen dicht bij elkaar als om een kleine vis aan te geven), maar zó’n cadeau!” En hij spreidde z’n armen om een vis aan te geven die groter was dan zijn armen uit elkaar konden. Welnu… ik denk dat dát geschenk hieronder door mijn vader (en moeder) aan ons, én aan jou als lezer, wordt gegeven. Want het is niet makkelijk om jezelf aan de wereld te bloot te stellen over iets dat je gedaan hebt waar je beslist niet blij mee bent.
Maar alleen door je eigen fouten openbaar te maken kunnen andere mensen hier iets van leren. Dan wordt jouw handelen gevend voor andere mensen. Dat is wat mijn ouders gedaan hebben en ik wil ze op deze plaats daarom enorm bedanken voor dit geweldige geschenk.
Gesprek met Loes (2009)
Wim: Het boek ligt op dit moment bij uitgeverij Akasha. Ze hebben nog niet gezegd dat ze het willen uitgeven. Ze willen wel een gesprek met ons.
Loes: Doen.
Wim: Die afspraak staat. Maar er is een bepaalde passage in het boek, en daar zit ik nog een beetje mee… Mijn moeder heeft daar moeite mee.
Loes: Over hen.
Wim: Ja.
Loes: Is wel waarheid.
Wim: Mijn vader is overleden intussen.
Loes: Ja.
Wim: Ik ben ook benieuwd wat hij daar over zegt. Het betreft ook hem.
Loes: Hij is daar kordaat in…
Wim’s vader via Loes: Je hoeft onze vuile was niet buiten te hangen. Dat hoeft de hele wereld niet te weten.
Loes: Uh… daar zit ook een stukje… schuldgevoel in, schuldvraag in. We zijn misleid, dat is nou eenmaal zo.
En ik ga het toch aan je vader vragen, want die impuls krijg ik van Heeb…
Kun je jouw verkokerde visie van toen… Kun je die ook delen met andere mensen? Dat andere mensen dan weer leren dat ze voorzichtig moeten zijn in conclusievorm? Je bent zo volgzaam geweest dat je daardoor je eigen kind… buiten je leven hebt gesloten. Omdat iemand meldde dat dat nodig was. Dat, daar kun je die ander de schuld van geven. Maar je had ook nog een eigen keus. Dus kun je eigenlijk die ‘misstap’, zo moet ik het ook tegen je zeggen, niet gevend laten zijn, zodat andere mensen behoed worden voor dit soort misstappen.
Want jullie zijn er in gestruikeld, en dat hoort ook bij dit stuk. Maar anderen kunnen er ook in struikelen. Dus je kan je eigen ‘ik wil dat liever niet aan de wereld melden dat wij een misstap hebben begaan’ voedend laten zijn voor de mensen.
Mijn vader via Loes: Ja, dat is allemaal wel mooi, maar mijn vrouw wil dat ook niet.
Loes: Maar nu bescherm je je achter je vrouw, en we hebben het nu niet over je vrouw, want dat is een verhaal dat apart. We hebben het nu over jou. Je kind vraagt hoe jìj dat uh…
Wim’s vader via Loes: Ja, dat zegt ie mooi…
Loes: Maar het is een duidelijk ‘ja’ of een duidelijk ‘nee’.
Wim’s vader via Loes: Ja, ik ben toch al dood. Mij kunnen ze toch niks meer maken op Aarde.
Loes: Dat klinkt, zegt hij, wel mooi, maar zo voelt het niet, want d’r zit… ik voel bij jou een schaamtestuk. Je hebt het recht om je… om dat te bewaren of te bewaken. Ik ga je ook niet pushen, maar je kan juist een… Zo’n misstap kan een ander zo behoeden, weet je.
Het is gewoon delen van lering.
Wim: Dat is ook mijn gedachte.
Loes: Dat is ook wat ik moet zeggen van Heeb.
De intentie is niet van ‘zie nou eens wat ze met mij uitgestukt hebben’.
De intentie is… en daar is het boek ook voor gemaakt: Kijk uit met z’n allen waar je in stapt. Wie je volgt.
(even stilte, Loes overlegt mijn Wim’s vader)
Loes: Jaa, maar nu leg je het bij haar!
Uh, hij zegt dat: “Als je moeder het goed vindt, dan vind ik het ook goed, dat het erin staat.”
Maar ik moet het van Heeb toch loshalen, uh… niet afhankelijk ván…
Loes aan Wim’s vader: “Want eigenlijk, wat je nu doet is eigenlijk diep van binnen hopen dat zij ‘nee’ zegt, en dan ben jij ‘de goeie’. Dat is niet reëel. Uh… zo doe je het een beetje.”
Wim’s vader via Loes: Uh, ja hij… verdorie, zet maar dóór…
Loes aan Wim’s vader: Nee… hij heb je door, en hij geeft me dat. Je staat ergens achter of je bent ergens op tegen. Eén van de twee. Dus los van wat je vrouw gaat beslissen – dat is niet één stuk, jullie zijn twee verschillende mensen – Wil jij je verkokerde visie van toen delen om andere mensen te behoeden? Ja? Nee? Dat is de vraag.
Loes: Moeilijk hoor, voor hem.
Wim: Ja, dat geloof ik. We…. we zijn er zelf ook helemaal in gestonken, Linda en ik. We hebben het ook… het is niet alleen hij.
Loes: Dat is ook de functie van het boek. Dat je natuurlijk wel bij je eigen visie moet kunnen blijven. Dat doe je.
Wim’s vader via Loes: Doe ik er iets goed mee mee?”
Loes aan Wim’s vader: Daar doe je iets hartstikke goeds mee! Ook al redt je d’r maar één… voor wat jullie overkomen is. Je moet dat niet als een schuldvraag zien. Maar… het is je overkomen! Je had een verkokerde visie. Je dacht… je hebt toen gereageerd vanuit het gevoel dat je zo en niet anders kon reageren. Want je deed het om je vrouw te behoeden. Dat was je intentie. En een ander heeft verteld dat zij (Wim en Linda) een vijand werden. Dat het om de gezondheid van jullie ging. Dus je intentie was om iets heel te houden, wat je niet wilde verliezen. Dus je intentie was echt niet fout!
Loes: Dan zegt ie: “Daar heb ik wel heel veel moeite mee. We hebben er spijt van gehad.”
Loes aan Wim’s vader: Maar dan moet ik toch tegen je zeggen… Je intentie was logisch en was niet fout. Alleen… door té volgzaam te zijn, en daar gaat het hier nu over, biedt je zó veel pijn… Dat natuurlijk niet goed uitgepakt heeft. En je kan je schamen, dat is een onzinnig beroep ‘schaamte’. Uh, schaamte betekent begrepen hebben dat je het beter anders had kunnen doen. En dan kan je de schaamte wel weggooien, want dan is het inzicht er al, dus schaamte is een onzinnig geval. Je hoeft je niet te schamen. Je hebt gewoon, toen, niet… Je had die kleur bril op. Verder kon je toen niet kijken. Meer is er niet aan de hand, hè?
Maar je kan… Dat is een goeie actie om mensen wel bewust te maken dat ze wel moeten blijven nadenken.
Wim’s vader via Loes: Okay, dan wil ik het! En vertel het dan ook maar aan ma waarom ik het dan wil. Maar voor haar is het wel moeilijker, want zij loopt nog op Aarde. Haar kunnen ze erop aankijken.
Wim: Ja dat is dus ook iets… Zou ik er iets aan moeten veranderen dat…
Loes: Dat hij verschoond wordt en dat zij de zondebok is? (Dit zegt ze met lachen in haar stem)
Wim: Nee, nee.. dan zou ik een onwaarheid gaan verkopen.
Loes: Exact! En dan is het boek niet meer zuiver. Toch hangt die beslissing van je moeder af. Uit respect voor haar heel houden, kun je… Uh, ik zou het verhaal erin houden, zegt Heeb. Zonder meer. Alleen je kan de plaatsing van het woord ‘vader en moeder’ weghalen, te vervangen door ‘geliefde mensen waar wij veel mee omgingen.’ Dat kun je daarvan maken.
Als je moeder per sé niet wil dat haar naam als moeder zo te boek staat, dan zou ik het verhaal erin houden, want dan staat nog steeds overeind dat er waarborging is waar je zelf blijft nadenken. Dan ontkracht je het verhaal niet. Dat kun je geliefden noemen, daar lieg je geen woord van, dan is het nog steeds hard.
Wim: Ik heb ook nog iets anders in gedachten. Ik zou eigenlijk, als zij zo centraal staan in het hele verhaal… en als mijn moeder daarmee akkoord is, zou ik voorin het boek zoiets op willen nemen als een bedank aan mijn beide ouders dat zij mij toestaan om dit hele moeilijke stuk waarin zij op dat moment…
Loes: Dit hele stuk te delen om anderen te behoeden. Dat is ook de intentie van je vader nu. Hij wil ook dat je het aan je moeder vertelt. Maar hij zegt: “Voor haar is het wel moeilijk, want zij loopt nog op Aarde.”
Dat is zo.
“Maar toch,” zegt Heeb, “Als je moeder het per sé niet wil, verander het dan in ‘geliefden’. Dan blijft het verhaal overeind staan. We hopen dat ze het wel wil, maar we mogen haar niet besturen.”
Wim: En dat wil ik ook niet.
Loes: Maar de intentie van het verhaal moet erin blijven. Moét niet… maar daar gaat het boek over jongen, zegt Hebenes.
“Het is een anti-charlatan boek,” zegt tie.
Okay? Dus spreek daar met je moeder over en bespreek dan… en laat dit haar maar horen. En dat het met pa is besproken. Dan zal ze begrijpen hoe hij erin staat.
Je ouders hebben geen schuldvraag opgebouwd. Zo ervaren ze dat. Ze zijn misleid en hebben zich laten misleiden uit angst. De angst heeft hen de das omgedaan. En daar werd jij in meegesleurd. In feite hebben ze véél van je gehouden, zich zorgen om je gemaakt. Dat is duidelijk. En dat zeer zeker in het boek… Heeb zegt: “Je kan het zelfs tegen je moeder zeggen ‘zeg jij het maar dan schrijf ik het wel voor je op… hoe heb jij het ervaren.’ En dan zal ze zeer zeker melden dat ze al die tijd je ontzettend heeft gemist en zich toch zorgen gemaakt en niet wist wat ze ermee moest.” En als dat in het boek staat is het voor haar weer reëel, en hanteerbaar. Want nu lijkt in dit stuk dat ze je in de steek hebben gelaten, maar in emotioneel opzicht was dat niet. Ze hebben zich laten leiden door een goeroe die een valse profeet was. En de angst heeft dat bevestigd. Dus laat haar dit stukje horen en dan zal ze begrijpen waarover we spreken en dan kan ze van daaruit een beslissing nemen. En ook je moeder is een delende vrouw en wil dat de mensen behoed worden voor dit soort malpraktijken.
Máár… een sticker op je hoofd wil niemand. En je moeder verdient geen sticker op d’r hoofd. Liefde voor jou is er altijd geweest. En dat moet zeer zeker toegevoegd worden in het boek.
Hebenes via Loes: Wij zijn blij met dit boek. Mensen kunnen niet genoeg gewaarschuwd worden.
Wim: Dat is fijn om te horen.
Loes: Het is ook een prachtig boek hoor. Ik heb het gelezen. Prachtig boek.
Je vader vraagt mij nu: “En wat dacht jij toen van ons?’
Dan moet ik grinniken, want ik heb de neiging om ‘m een beetje te plagen, om te zeggen: “Klootzak! (ze lacht hierbij) Hoe heb je dat nou kunnen doen!” Maar zo zit ik niet in elkaar, jongen. Ik bedoel, ik plaag je alleen maar.
Wat ik heb gedacht is: Goh, wat vreselijk. Dat mensen misbruik maken van het vertrouwen van mensen. Dat was het stuk wat het mij heeft gegeven. Geen moment heb ik gedacht, gosamme, hoe stom kun je zijn? Juist door het vertrouwen dat jullie in die persoon hadden, heb ik er verdriet van gehad dat iemand zoveel misbruik maakte van het vertrouwen dat jullie in hem gelegd hebben. Dat is het stuk zoals ik het gelezen heb.
Dus zeker niet ‘hoe konden ze zoiets nou doen?’ Ik snap heel goed, als je iemand volledig vertrouwt, en daar je ziel en zaligheid in vertrouwt, dat je die ook volgt. Waar achteraf blijkt dat dat niet de goede route was. Dat is heel logisch.
…
Loes aan Wim’s vader: Nee, natuurlijk vind ik je geen slechte vader! (met een lachen in haar stem)
Wim’s vader aan Loes: En mijn vrouw, vond je die geen slechte moeder?
Loes aan Wim’s vader: Nee, dat vond ik een angstige moeder. Dat is wat ik gelezen heb. En ervaren heb. Geen slechte moeder… een angstige moeder. Er werd ook nogal wat gezegd. Ik bedoel, kom op zeg!
Wim: En daar heeft hij (Wim’s vader) heel veel aan geholpen, om die angst steeds te overwinnen. dat vind ik echt de waarde van mijn vader.
Loes: Dát moet er ook in! zegt tie.” (Ze lacht hierbij)
Hij lacht met een kale kip en dan zie ik er een met veren. Dus de veren ook dan he?! De kale kip, okay, maar de veren d’r achteraan.
(Opmerking tussen door… Loes is nooit verteld dat Wim’s vader vroeger kippen gehouden heeft en daarmee prijzen won.)
Hebenes via Loes: Bij deze weten we zeker dat je kind dat voor je zal bestendigen in het boek. Dus dat hoofdstuk wordt nog wat uitgebreid. Ga met je moeder spreken, laat het haar horen. Je moeder zal kiezen voor het juiste. Maar nergens is je moeder een niet-moeder geweest. Je moeder was een angstige moeder. En heeft daar héél veel verdriet van gehad. Er is hun een tijd ontnomen, door iemand die het recht niet had. Juist als mensen vertrouwen in je leggen moet je je heel erg integer en bewust blijven dat woorden zwaar kunnen wegen. Dan kun je daar niet zo gemakkelijk mee omgaan als ‘moet je dat en dat maar dat maar effe doen’.
Je spreekt over dikke banden. Dus de foutlegging, als we het dan zo willen besturen, ligt bij de persoon die sprak en niet bij de volgzame. Okay?
Maar dat heeft wel heel veel pijn gegeven, ook bij jullie. En dat is iets dat wel overeind moet blijven. En dat was zo.
Wim: Ja.
Loes: Maar uitgewerkt en begrepen. Dat er ook in. Dat is ook zo. Okay? Spreek er maar met je moeder over. En laat haar de tijd om erover na te denken. Hoe ze dat als invulling ziet. Wáár ze ook voor kiest… dat is een respectvolle manier om dat ook te volgen. Omdat ze nog leeft. Je kan nooit zomaar een naam in een boek zetten die daar geen toestemming voor geeft. Dat is nu eenmaal zo. Kan wel, maar is niet goed.
Wim: Ja, daar zeg je iets. Andere mensen heb ik niet bij de echte naam genoemd, of een beetje gecamoufleerd. Maar het is niet dat je het gevoel hebt dat er ergens in het boek mensen genoemd worden die… dat dat zo niet kan?
Loes: Nee, het boek is integer. Gewoon zoals het gegaan is. Dus is het integer. Waarheid is altijd integer. En weet je, een naamsverandering… voor ons lezers maakt het niet uit of iemand Heeb of Harry heet, want zij kennen die personen toch niet, dus geeft het een …stuk veiligheid. En naamsveranderingen is een beveiligd aspect. Alleen als je het woord ‘moeder’ of ‘vader’ gaat noemen…
Maar spreek erover. Spreek erover. Beide ouders van jou hadden een bezeerd hart van die fase.
Net zo goed als jij en Linda dat ook hadden, want Linda is daar behoorlijk boos om geweest, zegt ze nu. Op een gegeven moment zei ze, was er ook klaar mee. Ze zoeken het dan ook maar uit. En als je ze nodig hebt, zijn er niet.
Linda is daar echt boos om geweest. Die is… die weet wat er aan de hand was, zegt ze. Maar ja… nu achteraf, ja.
‘Stom’, dat zegt Linda ervan. ‘Stom. Dat was stom!”
Ze zegt: “Ik kan dat niet zielig vinden, het was hun eigen keus. Laten we wel zijn, dus ik ervaar dat niet als goh was zielig dat ze dat hebben meegemaakt. Het was een keuze en dan hebben ze toch de verkeerde gemaakt, zo zie ik het wel. Maar uh… ach. Moet je daarover blijven nukken? zegt ze. Het gaat tenslotte over wat er toen gebeurd is. En nu is het allemaal weer goed…
“Maar ik zou het zo nooit gedaan hebben hoor,” zegt ze.
Loes: En dan moet ik tegen Linda zeggen: Maar jij stond ook niet in hun schoenen. Want ook jij was erg volgzaam en deed wat je dacht dat dat zo moest. Dus jij vanuit die volgzame factor… zou jij dat moeten begrijpen, meisje. Dat moet ik zeggen tegen jou van Heeb.
Linda via Loes: Ik zou nooit m’n eigen kind…,”
Loes tegen Linda: Zeg je nu. Jij stond niet in hun schoenen. Ook jij hebt een goeroe gevolgd die geen goeroe was. En maakte dat het hoogste goed. Okay. De ouders ook.
Linda via Loes: Jáá jáá. Ik snap je wel! (Loes zegt dit met een duidelijke lach in haar stem).
Loes: Het komt erop neer dat we geen conclusies moeten trekken over mensen. Toch?
Wie zijn wij om te concluderen dat een ander, op welke manier dan ook, op welke tijd dan ook, beslist. Vele beslissingen, ook van je ouders, zijn voortgekomen uit angst. En angst is een heel sterke graadmeter. Het is altijd een misleidende factor, maar wel een héél sterke. Ieder mens die in angst is doet dingen, waarvan je achteraf zegt ‘hoe heb ik dat kunnen zeggen of doen?’
Iéder mens. Dus je ouders hebben écht geen reden tot schaamtebegrippen… Onzinnige gedachten.
En achteraf weten we allemaal het grote plaatje. Ze hebben gereageerd zoals ze gereageerd hebben. Door omstandigheden.
Ik moet grinniken om Linda.
Linda via Loes: Ik heb er een hekel aan als een ander gelijk heeft. (met een lach in Loes’ stem)
Wim: Dat is ze niet zo gewend.
Loes: Daar heeft ze een hekel aan, zegt ze, als een ander gelijk heeft.
Ze grinnikt erom, maar ze meent het wel. Ze voelt dat ze dat vervelend vindt.
Ik hoor d’r denken van: Jaaa, het is wel zo.
Met haar gaat het goed. Het gaat echt goed.
