Deze pagina beschrijft het schilderij ‘Rose’, maar dit is nauw verbonden aan 2 andere kunstwerken van Akaija & Art: het schilderij/object Faith en het symbool Two Roads.
Een verzoek van Linda
Kort na het overlijden van Linda, mijn geliefde, heb ik uitgesproken dat ik in mijn verdere leven zou willen samenwerken met het Hiernamaals, wetende dat ik Linda al gevraagd had mij te inspireren indien mogelijk.Maar ik ben geen helderziende: ik kan ‘hen’ niet zien of met hen praten. Wel merk ik aan allerlei ‘toevalligheden’ hoezeer ze betrokken zijn bij alles dat ik doe. Voor ik aan iets nieuws begin, is er meestal een gevoel van ‘een verlangen dit of dat te gaan doen’. En als ik dan bezig ben, dan blijkt niet zelden dat het een totaal andere kant uit gaat dan ik had verwacht. Ik weet nu dat ook die omwegen een doel dienen. De kortste weg is zelden de snelste of de juiste weg. Maar het vraagt wel vaak om een omschakeling en soms heb ik daar moeite mee. Typisch menselijk zullen we maar zeggen. Ook de Akaija is zo ontstaan.
Dit schilderij ‘Rose’ begon op een ongebruikelijke manier. Ik geloof dat het voorjaar 2010 was, toen we bij Loes van Loon waren. Loes is een helderziende vrouw in Noord Holland die ik vaak aanhaal. Zij heeft samen met haar gids Hebenes diverse geweldige boeken over het Hiernamaals geschreven en haar berichten zijn altijd zeer accuraat en zo liefdevol en direct, dat het onverstandig en beslist niet slim is die te negeren. En uiteraard is Linda tijdens zulke bezoeken altijd van de partij, blij zoals altijd om ons (Wim en Marianne) te spreken en dingen door te geven.
Op enig moment vertelde Loes dat Linda een speciaal verzoek aan mij had. En uiteraard stond het me vrij om te weigeren. “Normaal,” zei Loes, “krijg je een impuls om iets nieuws te gaan maken vanuit onze wereld. Maar dit is anders. Nu vraagt Linda mij… om jou te vragen… of je voor haar iets wilt schilderen. Omdat ze er een speciale bedoeling mee heeft.”
Uiteraard wilde ik dat doen! Graag zelfs. ‘Het idee alleen al om te weigeren’, dacht ik er nog bij geloof ik.
Loes vertelde dat dit schilderij een roos zou gaan worden. Een hele speciale roos, want hij moest op een bepaalde manier worden gemaakt… alsof de roos vanuit het Hiernamaals wordt gegeven aan degene die het schilderij aanschouwt. Het is dan bedoeld als een steun, troost, aan allen die het moeilijk hebben in het leven op Aarde: eenzame mensen, zieke mensen, oude mensen die zich vergeten voelen, wanhopige mensen. Bedoeld dus om die mensen eraan te herinneren dat ze niet en nooit werkelijk alleen zijn, maar altijd omringd worden door Liefde, ook al zien ze dat niet. Ze maakte (als doorgave) een ruw schetsje en vertelde erbij dat Linda de hulp ingeroepen had van een oude meester om mij te begeleiden bepaalde details goed uit te werken. Welnu… met dat laatste zat ik wat in m’n maag zogezegd moet ik er eerlijk gezegd bij vertellen.
Onder het schetsje staat geschreven ‘ik geef je verheldering’.
Uiteraard was ik blij met deze opdracht van Linda. Maar ik vroeg me af… waarom moest ze me dat zo nodig via Loes vragen? Kon dat niet gewoon via een impuls om ‘dat of dat’ te gaan maken, gewoon zoals anders? Waarom al die drukte? Maar Loes had al zoveel doorgegeven dat akelig precies klopte dat ik er helemaal op durfde te vertrouwen dat ook deze gang van zaken vast een speciale reden had.
Enkele maanden later kwam ik eraan toe, maar ik merkte dat het niet gemakkelijk was. Om te beginnen zat die ‘oude meester’ me dwars. Het klinkt wel leuk natuurlijk, en je voelt je al gauw bijzonder als iemand dat tegen je zegt, maar mij scheen het eerder een last dan een zegen. Want het eerste dat ik deed voor ik ging schilderen was m’n werkkamer stofzuigen en boel netjes maken. Stel je voor wat ‘hij’ zou zeggen als hij m’n werkhok zag. Die kon wel een bezem gebruiken. Op zich niets mis mee natuurlijk :-). Maar het schilderen ging ook veel moeilijker, want ik vroeg me steeds af: Doe ik het wel goed? Zou hij dit bedoelen? Moet het niet anders? Dit lijkt helemaal nergens op, etc etc. Ofwel… ik werd er behoorlijk nerveus van. Hieronder zie je overigens een paar stadia van het schilderwerk. (techniek: airbrush, formaat 80 x 55 cm)
Ik begon in het voorjaar van 2010, maar werkte met grote tussenpozen omdat het niet vlotte. Ik was niet tevreden of wat ik maakte en voelde me erg onzeker. Daardoor blokkeerde ik en kostte het moeite om door te gaan. In het najaar kwam het helemaal stil te liggen, ongeveer aangekomen in het stadium zoals vlak hierboven gefotografeerd.
Eliza
In februari 2011 kwam ik, via Facebook notabene, in contact met Eliza White Buffalo. We waren op zoek naar Indiaanse contacten. Eliza was niet Indiaans, maar zat wel midden in die wereld. Zij had een speciale missie voor de wereld die ze vertelde middels haar boek ‘Two Roads’. Ze stuurde ons een examplaar op en ik stuurde haar een Akaija.
Ik was zeer onder de indruk van haar boek, vandaar dat ik een review op Amazon geschreven heb:
“Hoewel Engels niet mijn eigen taal is, heb ik dit boek in slechts enkele dagen uitgelezen. Ik was bijzonder onder de indruk van Rose, en van het ongelooflijke en mooie verhaal dat in dit boek wordt gepresenteerd. Als auteur weet ik uit ervaring hoe terughoudend uitgevers zijn om spirituele romans zoals deze uit te geven. Ze kiezen liever voor eductieve boeken, met plaatjes, onderzoeksresultaten, schema’s en getuigenrapporten. Kennelijk verkoopt dat beter.
Maar Eliza, samen met Nicholas Black Elk, bewijzen met dit boek dat dit soort informatie niet onderwezen kan worden in een documentair verslag en het opsommen van feiten en concepten. Want hoe onderwijs je… Liefde?
Om de lezer werkelijk te laten begrijpen wat het werkelijke belang is van zulke transformatie-processen, moet je hem of haar onderdompelen in dat proces. Zo beleef je samen met Rose de momenten van wanhoop en vreugde. Alleen dan kun je beginnen te begrijpen wat er gebeurt op een diep zieleniveau.
Rose’ ervaringen zijn uniek door hun intensiteit, maar op een of andere manier ondergaan we allemaal zulke processen, en vaak beklagen we onze situatie naar Boven, roepend om hulp, ons afvragend waarom ons dit toch overkomt. Eliza en Black Elk geven je het antwoord hierop, niet door simpel een antwoord te geven, maar door het je zelf te laten ervaren. Op dit manier vergeet je het nooit meer, want het wordt een deel van jou! In mijn ogen is dat wat dit boek zo speciaal maakt, een combinatie van een educatief boek en een uiterst spannend verhaal.
Eliza… dank je wel, voor het leven van jouw leven, en het delen daarvan met ons!!”
Toen mijn vriendin Marianne het boek ging lezen riep ze al na de eerste 2 bladzijden: “Ik weet voor wie het schilderij is!”
“O ja?” vroeg ik, me afvragend wat zij had ontdekt dat ik kennelijk over het hoofd zag.
“Welke naam gebruikt Eliza in haar boek?” vroeg ze.
O mijn hemel…! Inderdaad ! Rose…
En het schilderij had die naam al gekregen, zelfs al in de Engels: ‘Rose’.
Linda heeft vast een speciale connectie met Rose, zo dachten we allebei. Maar of die connectie er dus werkelijk is durven wij niet te zeggen. Gezien de merkwaardige voorvallen rondom het ontstaan van dit schilderij zijn we dat wel gaan vermoeden. Hoe het ook zij… Linda gaf onlangs via Loes aan dat zij dit schilderij als een astrale reproductie (of zou dat het astrale origineel zijn!?) in haar eigen… huis in de sferen zeg maar, heeft hangen. Het is dus in eerste instantie voor Linda gemaakt en het vertelt haar verhaal, haar weg langs vuur en ijs, altijd op weg naar het Licht, met een omweg wellicht, maar altijd begeleid en als het ware vanuit het Licht omhoogetrokken.
Maar… haar verhaal is het verhaal van iedereen. Allemaal leggen we een weg af, begeleid vanuit het Licht. We beseffen het meestal niet, gaan eraan voorbij, maar we zijn nooit alleen, niemand, hoe zwaar onze weg ook is.
Als ondertitel voegde ik er nog enkele woorden aan toe, afkomstig uit een zeldzaam mooie song van Loreena McKennit (www.quinlanroad.com): ‘Dante’s Prayer’. Dit lied heeft mij in de jaren na Linda’s overlijden bijzonder gesteund. Luister hier naar een fragment van deze song.
Then the mountain rose before me
By the deep well of desire
From the fountain of forgiveness
Beyond the ice and fire
Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me
Dichterlijke teksten vertalen is nogal gewaagd, maar voor hen die het Engels niet machtig zijn hier een poging:
Toen verrees de berg voor mij
Bij de diepe bron van verlangen
Van de fontein der vergeving
Voorbij het ijs en het vuur
Richt je blik op de oeaan
Breng je ziel naar de zee
Als de donkere nacht eindeloos lijkt
Herinner je dan aan mij
In augustus 2011 gingen we naar Noord Ierland, om Eliza en haar familie te ontmoeten en haar het schilderij te overhandigen. Noord Ierland… niet de meest voor de hand liggende plek voor een vakantie, maar het moet gezegd: dit is een geweldig mooi land!
Het is altijd geweldig om nieuwe vrienden te maken, maar deze vriendschap begon op een bijzondere manier. Op dat moment hadden we echter nog geen idee van nog een andere reden dat we met elkaar werden verbonden, want toen we daar waren begon Eliza te vertellen over haar missie, het verhaal van de Two Roads… waarover je hier verder kunt lezen.
Reproducties (fotodruk en canvasdruk) van Rose, beyong the Ice and the Fire zijn verkrijgbaar via onze Akaija & Art Webshop.
