Vraag en Antwoord

Maakt u elke Akaija zelf?

Maakt u elke Akaija helemaal zelf met de hand?
Dat heb ik geprobeerd. In het begin (eind 2005) heb ik tientallen Akaija’s helemaal met de hand gemaakt. Per Akaija was ik daar uren mee zoet. Ik heb geen opleiding in Schoonhoven (School voor Edelsmeden) genoten, maar heb m’n kennis via cursussen opgedaan en toen ik dat een beetje beheerste heb ik Linda’s erfenis gebruikt voor het verbouwen en inrichten van een kamer met alle gereedschappen, materialen en apparatuur. Misschien wat naïef, maar het duurde nogal lang voor ik begreep dat bijna geen enkele edelsmid in staat is om elk sieraad geheel met de hand te maken en z’n werk met plezier te blijven doen, en daar ook nog van te blijven bestaan. Vrijwel alle sieraden worden gegoten en afgewerkt. Unieke sieraden zijn er wel, maar meestal vrij onbetaalbaar.Dus we gingen op zoek: wie kan de Akaija voor ons reproduceren?
Reproduceren van sieraden houdt meestal in dat er van een moedermodel een mal gemaakt wordt, die vervolgens gebruikt wordt om via de verloren-was-methode en vacuüm-gieten replica’s te vervaardigen, die vervolgens al dan niet machinaal of handmatig afgewerkt worden.
Zou het al een probleem geweest zijn om gieterij voor een ‘normaal’ sieraad te vinden… voor de Akaija bleek dat nog veel moeilijker te zijn. Het probleem is namelijk dat de Akaija een zogenaamde ‘holle draadvorm’ is. Europeanen denken in termen van ‘machines’ om werk uit handen te nemen. Maar… machines kunnen niet met de Akaija overweg. De vorm van de Akaija is het ‘probleem’. Het duurde even voor wij dat ontdekten, want wat bleek (nadat we 6 gieterijen en zelfs 2 tandtechnische laboratoria met de Akaija hadden geconfronteerd): ze kunnen het niet! Op 1 gieterij na, maar afwerken konden ze geen van allen.Ik voelde en wist dat hier hoe dan ook een oplossing voor moest komen, want ik zat intussen al maanden niets anders meer te doen dan honderden Akaija’s afwerken. Het vinden van die oplossing is een verhaal op zich geworden. Eigenlijk is het een ontdekkingsreis van twee mensen die niet weten waar ze in verzeild zijn geraakt, en alles zelf moeten uitvinden, met bijbehorende fouten en blunders. En dat allemaal op gang gebracht door die dekselse overleden vriendin van me: Linda. Misschien m’n eigen schuld trouwens: ik heb haar zelf gevraagd me te inspireren. En jawel hoor…
Het is in eerste instantie geschreven vanuit internetcafe’s gericht aan onze vrienden en aan ‘Akaija-fans’ om ze maar zo te noemen, hmmm… fanclub Akaija, klinkt wel goed :-). Inmiddels zijn er foto’s aan toegevoegd. Lees Akaija Goes India NL te lezen (PDF, 1,1 Mb).